Duyduğum sesle gözlerimi sıkıca yumdum. Bu sesi tanıyordum. Ve aslında kötü olanda buydu. Tanıdık ve tehlikeli olması. Gözlerimi kalbimde bir kuş gibi çırpınan korkuya rağmen yavaşça araladım. Oradaydı işte. Arkadaşım Büge yanımdaydı. Başı omzuna doğru çaresizce düşmüştü. Ve benim elimden hiçbir şey gelmemişti. Herkes etrafta bağırıyor bir tarafa doğru kaçışıyorlardı. Bense Büge`nin yanında sessizce, sanki hiçbir şey olmamış gibi oturuyordum. Korkuyla yutkundum. O iyiydi değil mi? Benimleydi. Burada olmalıydı değil mi? Nefes alıyordu. Ellerim ve hatta tüm bedenim korkuyoa titrerken banktan yavaşça kalktım. Ve kalkar kalkmaz onu görmem bir oldu...
