En acılı ölümün ağlayarak olduğunu biliyor muydunuz? Canınız acırken ölmek..

Canımın acısını düşünürken uyku inine doğru sürüklüyordu beni. Hafif hıçkırıklarım boş depoda yankılanırken gözlerimi zorlukla kapattım. Her bir bıçak zerresi sanki gözlerimi yok ediyordu. Ellerim ve ayaklarım bağlı değildi çünkü bir yere gidemeyecek kadar canımı yakmışlardı.

Ruhum ve bedenim acı için birbirleriyle rekabet içerisindeyken birinin gölgesine sığınmak istedim. Kapının açılmasını, kurtulmayı veya yok olmayı.

Parmaklarım dâhi hareket etmiyordu ve bu daha fazla korku ve telaş salıyordu bedenime.

Evet ben yok oluyordum.

Ne biri beni gölgesine saklayacaktı, ne de kurtulacaktım.

Ve evet ben bir daha uyanmayacaktım buna kanaat getirdim. Çünkü bu defa masalımın kahramanı da kucağımda acıyla yarışıyordu.