Soğuk bir sonbahar gece yarısıydı. Ayçelen, henüz yeni yaşına gireli bir gün olmuşken küçük odasının bir o kadar küçük tahtadan penceresinin pervazına dirseklerini dayamış, gökyüzünün zifiri karanlığını aydınlatmaya ant içmiş ayı izliyordu. Ay bugün ismine nazire yaparcasına daha parlaktı sanki. Gülümsedi. İçeriden gelen babaannesinin ince kahkahası, annesinin kız kardeşinin ismini haykırarak söylenmeleri ve kız kardeşinin kaçtığını belli eden adım sesleri... huzurlu bir geceyi geride bırakırlarken çok değil birkaç saat sonrasında hayatlarının tepetaklak olacağını bilemezdi. Ayçelen, bilemezdi. Bilemezdi; ailesinden ayrı düşeceğini, bir bilinmezliğe doğru gideceklerini... ve bilemezdi, aşkın onu hiç beklemediği bir anda yakalayabileceğini.
*
Kısa Hikayedir.
