“Sana güvenmiştim!” -Meltem Kozcuoğlu “O geceyi hatırlamak için tekrar yaşamak zorundayım!” — Arvas Kozcuoğlu “Her şey yaşandı ve bitti….” — Bergüzar Aksoy Bazen bir gecenin karanlığı, üç insanın kaderini aynı anda yutar. Birini aldatan yapar, birini aldatılan, diğerini ise herkesin korkuyla fısıldadığı “o kadın.” Beş yıldır birbirine zıt iki dünyanın çatısı altında yaşayan bir evlilik… Meltem, muhafazakâr ailesinin baskılarına rağmen sevdiği adama tutunan, dışarıdan bakıldığında sessiz, güçlü, sabırlı bir kadın. Arvas ise, seküler yaşamı ve özgür bakış açısıyla Meltem’in tam zıddı; ama aşk sandıkları şeyi birlikte büyütmeye çalışan bir adam. Ta ki o geceye kadar… Her şeyin ortasına bomba gibi düşen bir kadın, Bergüzar Aksoy. Ne geçmişi belli, ne niyeti. Yalnızca bir anlık karşılaşmanın ardından hayatlarına musallat olan gölge gibi. Onu oraya getiren şey nedir ? Kimin oyununun parçasıdır ? Ve neden herkesin sessiz kaldığı yerde Meltem’in gözlerinde garip bir sakinlik vardı ? Aile sırları, bastırılmış gerçekler ve görünmeyen hesaplar arasında üç hayat, aynı karanlığın içine doğru sürüklenir. Biri gerçeği saklıyor… Biri gerçeği inkâr ediyor… Diğeri gerçeği kendi lehine kullanıyor. Ve gecenin ardındaki o kadın, aslında her şeyin başlangıcıdır. Bu hikâye; ihanetin, fedakârlığın, planlanmış tesadüflerin ve karanlık bir sırrın etrafında dönen nefes kesici bir gerilim. Hiç kimsenin sandığı gibi olmadığı, herkesin bir şey gizlediği bir dünya…ve bazen geri dönüp karanlığı yeniden yaşamak, gerçeğe ulaşmanın tek yoludur. “Gerçeğe en yakın duran bile, aslında en büyük yalanın içindedir.”

Sarhoşken size yardım eden bir adama sarılabilir misiniz? O adama karşı bişeyler hissedebilir misiniz?

"Şirket şubelerine yatırımlarınız ne kadar tutuyor Aslan Bey?" "Sizi geçen hafta Mood Bar`dan sarışın bir hatunla çıkarken görmüşler. Bu doğru mu?" "Aşk hayatınızda farklı şeyler mi var?" "Kaç ülkede ev ve iş yerine sahipsiniz? Size göre başarının sırrı ne?" Bunlar gibi onlarca sorular... Hepsi de tek bir kişiye yöneltiliyordu; Aslan Bozyel`e. Peşinde iz sürdüğüm adamı Taksim`de bir kafenin çıkışında yakalamıştım. Daha doğrusu diğer meslektaşlarım gazetecilerle yakalamıştık ancak soru sorma sırası henüz bana gelmemişti. Açıkçası bu karşılaşmaya mikrofonsuzluğum ve kameramansızlığımla hazırlıksız yakalandığım söylenebilirdi. O, diğer gazetecilerin sordukları soruları cevapsız bırakmakla birlikte kalabalığı yarıp son model arabasına ilerlerken ani bir şekilde bozdum suskunluğumu: "Çevrenizde anlaşmazlıklar yaşadığınız veya aranızın iyi olmadığı rakiplerinizin peş peşe ölümü hakkında ne düşünüyorsunuz?" Durdu. Sırtı bana dönük olan bedenini bedenime çevirdi ve birkaç ağır adımla yanıma yanaştı. "Azra Özşan," dedi küçük harflerle ve kulağıma eğilerek fısıldamaya devam etti, "Eğer internetteki son dakika gelişmelerinde ölüm haberin olsun istemiyorsan o lanet çeneni kapa ve bir daha sakın karşıma çıkma." Beni onlarca insanın içinde sessizce tehdit edişini iğneleyici bir tebessümle karşıladım. Elbette görüşecektik. Mahkeme salonunda.