Kim isterdi ki bile bile yanacağı bir ateşe atlamak? onu bıçaklamak için her zaman arkasında duran bir kadına hangi adam gözü kapalı güvenirdi? Akıl karı mıydı? Ama o istedi... onu yakacağımı bile bile, içimdeki nefretin sönmeyeceğini, aksine zamanla ikimizi de kül edeceğini bile bile... Peki ben? Güvenir miydim bana nefretle bakan gözlere? Bende bir gün hiç çekinmeden bakar mıydım gözlerine, kanatlarımı yakacağını bile bile... Nefret değil miydi bu? neyin vebali, neyin haykırışıydı bu sessizlik? En önemlisi de tüketir miydi bu sessizlik adı bilinmeyen duyguları?

Her hayat bir zorluktu. Her insan zorlanırdı. Fakat biz zorlukları geçmeliydik. Zaman hiç bir zorluğu aşamazdı. Zorlukları aşan biz olmalıydık. Ben Beyaz Akkaya. Tüm hayatımın iki saniyede yok olacağını hiç düşünmezdim. Tek bir sözcük benim hayatımı kaydırdı. Hepsi babam yüzündendi. Ya da babam diye tanıdığım kişi...

Ölüm döşeğindeki bir kadının kocasına bıraktığı mektuplar, onu bir başka kadına emanet ederken, Baybars ve Nevra`nın hikayesini başlatacak... HASSAS İÇERİK... .......... "Sanırım.. sadık bir adam olmak bana göre değilmiş.." yüzünde hafif bir tebessüm oluştuğunda, gözlerinden yeniden bir kaç damla yaş aktı.. genzimi sızlatan ve ona sarılmamı fısıldayan bir ses, saatler önce yaşadığım şeyleri bana unutturmak ister gibiydi.. Elimi hızla çektim .." Anlaşılan öyle.." geri çekildiğimde Son kez baktı gözlerime.. "O zaman dedi.." titrek sesiyle.. "O zaman.." dedim titrek sesimle.. "Hoşça kal" dedi gözleri yüzüme gitme der gibi bakarken.. neden öyle bakıyorsun Allah`ın belası! her şeyi yapıp, karşımda pişkin pişkin, hoşça kal diyorsun.. bir şey yapsana.. bir şey söylesene.. açıklamaya çalış , yalan söyle.. çabala.. neden duruyorsun.. "Hoşça kal.." dedim..