Karanlık sokakta dolaşıyordum. Aslında dolaşıyorduk üzerimdeki kısa kırmızı elbise ve dalgalı kahverengi tonlarındaki saçlarım ile gecenin ikisinde dolaşıyordum. Bardan çıkmıştık hayattan bıkmıştım şuan bunu anlıyordum elimdeki topuklular ile ortalıkta geziyordum. Yanımda Hazal ve defne var onlar benim yakın arkadaşlarım. En son bıktım ve bir banka oturdum. Kızlarda yanıma oturdu düğün kalçam ile zaten kısa olan elbisem dahada kısalmıştı ama hafif çakırkeyif olduğumuzdan anlayamıyorduk olanları. Taksi çağırdım telefonumdan ve 50 dakikaya burada olacağını söyledi ben şuan oturduğumuz yerin bir park olduğunu fark ettim ve bankdan kalkıp salıncaklardan birine oturdum hafif hafif sallanmaya başladım zaten gıcıcdayan salıncak benim yavaşlığım ile ortamda ürkütücü bir hal aldı. Ben yavaş yavaş ayılıyordum. Ama hala oturuyordum kalkmak istemiyordum. İlerden gelen farlar ile gözlerimi kırptım çünkü açtığı farlar yüzünden gözlerime çok fazla ışık geliyordu elim ile gözlerimin önünü kapattım. Bu aralar canım çok sıkkındı. Daha ne olabilir ki diyordum daha kötüsü oluyordu. Arabanın farları gözlerimi kötü yapmıştı. Taksi durduğu zaman kalktım kızlarda bank`tan kalmıştı. Taksiye doğru adımladım. Taksinin yanına geldiğimizde ön koltuğa oturmuştum kızlar arkatarafa oturmuştu. Taksiye girmemizle taksiciye telefonumdan konumu gösterdim konuşmaya takatim yoktu. Konumu görmesi ile yola koyuldu ilerlerken bir anda direksyonu sağa kırdı ben daha ne olduğunu anlayamadan arabanın içi sis ile doldu göz gözü görmüyordu. Ne olduğunu anlamaya çalışırken gözlerim kaymaya başladı bilincin kapanıyordu. Göz kapaklarım bana meydan okumaya başladı benden izinsis kapanıyordu kapandı ama bilincin açıktı o da bana meydan okumaya başladı. Ben giderken kapı açıldı son duyduğum ses "kızları alın. Şöförü öldü

YÜZBAŞI Alpar Sungur ÜSTEĞMEN Celil Öztürk TEĞMEN Hazal Kılıç ASTEĞMEN KIDEMLİ Boğukan Yılmaz ASTĞMEN Fahir Girayy

Yıllar önce aşiret davası yüzünden kaçırılan heja İstanbuldan mardine gelmiştir

O evden kaçtık, ama geride bıraktığımız hiçbir şey gerçekten gitti mi? Yıllar sonra, Keskin’le tekrar konuştuğumuzda, o anları hatırlamak bile ürpertici. “Kaçarken tek bir şey düşündüm,” dedi Keskin, “Birlikte olmasaydık, hayatta kalamazdık.” O anı ben de hatırlıyorum. Ama içimden geçirdiğim şey farklıydı. Hadi, hadi, koş! Sonunda özgür olacağız! diye düşünürken, aslında kaçtığımız yerin gerisinde ne bıraktığımızı henüz anlamamıştım. O evin karanlığını, o duvarların sesini, her şeyin hâlâ peşimizde olduğunu fark ettiğimde, özgürlük bile hiç bu kadar uzak hissettirmemişti. Keskin doğruydu; birlikteydik, ama bazen birlikte olmak bile, sizi karanlık bir geçmişten tamamen kurtaramıyordu. Tüm hakları saklıdır.