Kalp ya var ya da yoktu ama vicdan hep bizimleydi kullanmakta kullanmamakta bizim elimizdeydi. Bizler kullanmamayı seçmiştik, kalbimizi umursamıştık fakat vicdanımız sessizdeydi. Vicdanımız konuşmaya başladığında ise en büyük bedeli biz ödeyecektik. Ödenecek bedeller için belki geç ama sessizde ki vicdanımız için geç olmaması dileğiyle...

Birbirine duyulan nefret ve arzu... Yanlış duygular,yanlış kişiler. "yapmayın profesör" dedim,sesim arzulu ama bir o kadar da nefret kusarken. "Niye ? Zaten tüm okul bilmiyor mu ?" diye sordu alayla, gözleri gözlerime yoğun ve bir o kadar nefretle bakarken. "yanlış anlama oldu. Uzak durun Tipim değilsiniz.Siz saygısız birisiniz." dedim,bu söylediklerim onu kızdırmasına neden oldu. Bu, onu yoğun bakışlarından kurtarırken kendime gelmem saniyeler aldı. "Saygısız değilim. Haddini aşma!" dedi, sertçe. Sesi odayı kaplıyor, yankı ediyordu. "SAYGISIZSINIZ PROFESÖR(!)"