Rönesans Çağının İtalya`sında tesadüfler zincirinin bir araya getirdiği hırçın bir aşkın, sırlar, kayıplar ve ihanetler içerisinde sanatın mucizevi detaylarıyla yoğrulmuş hikayesi. Roma`nın soylu hanedanlarından birine mensup olan Maddalena De Benardi, doğduğu evde sevgisizlik ve yok sayılmakla cezalandırılmasına rağmen sevgiye küsmemiş, içindeki hayat dolu kızı hiç öldürmemiştir. On bir yaşında ruhu ve bedenine ağır gelen yaraları arasından uzanan halasının eliyle aile evinden ayrılıp Toskana bölgesinin zengin liman şehri Lucca`ya yerleşmiştir. Büyüdükçe resmin büyüsüne inanmaya başlayarak, Lucca`nın saygın ressamına yüzünü kullanıp var oluşunu ölümsüzleştirmesi için poz verirken, bir yandan da kendi yuvasını kurduğunda sahip olacağı mutlulukların hayalleriyla yaşayan genç kızın Roma`dan gelen bir mektupla hayatının ışıklarla bezeli yönü aniden kapanmıştır. Roma`ya evlilik için çağırıldığını öğrendiğinde ise büyük şaşkınlığa düşer. Hayatın keyifli yönlerinin tadını çıkartmak için yaratılmış, esprili ve çapkın olan İtalyan Asilzadesi Sandrino Panzio`nun etrafına yaydığı baş döndürücü ışık onu ürkütse de ışığına kapılmaktan kendini alamaz. Fakat çok değerli bekarlığını bir oyunla yitirmenin öfkesi içinde yanıp tutuşan Panzio Asilzadesinin aşağılama ve küstahlığının hedefi haline gelmesiyle Maddalena için elde etmeyi kafasına koyduğu sevgi için mücadele içindeki günler başlamıştır. ** Hikayelerimin çalınması, kopyalanması ve benzeri durumlarda Türk Ceza Kanunu ve Anayasamızda yer alan tüm fiili haklarımı talep edeceğim.

Her insan iz bırakırdı. Ruhumuza, bedenlerimize, kalplerimize ve hayatlarımıza. Çilem Asrın herkesten bir iz almış fakat kimseye iz bırakamamış biriydi. Hikayenin canavarı, sevilmeyeni, nefret edileniydi. Nefret eden, sevmeyen ve asla sevmeyecek olanıydı. Çünkü hastalıklı kalbi artık sevmeye bile dayanamayacak kadar işe yaramazdı. ******* Beni meden sevmedin? Çok basit bir cümleydi. Ama sorabileceğim kimse yoktu. Aileme bile bunu soramazken karşımdaki adama nasıl soracaktım ki? “Yalvarırım.” Dedi çaresizce. Kalbim acıdı. “Konuş benimle.” Kendimle bile konuşmuyorum artık. Zihnimdeki sesleri bile susturdum. Onunla nasıl konuşabilirdim ki? “Çilem, lütfen güzelim.” ‘Beni neden sevmedin?’ Konuşsam soracağım soru bu olurdu. ‘Beni neden zamanında sevmedin?’ ‘Beni neden kırıp dökmeden, parçalamadan, düzgünce sevmedin?’ ‘Bana bunu neden yaptın?’ Ama konuşamadım. Her zamanki gibi sustum. Konuştuğumda da kimse duymuyordu sesimi zaten. En azından sustuğumda bu benim tercihimdi. Benim başarım, benim savaşım ve benim zaferimdi. ******