Kardeşim. Hiç şefkat gösteremediğim, Ya da deli yerine koyduğumu düşündürdüğüm kişi. "Rüzgar tersine eserse," Dedim hiç çekinmeden Sarah bana kocaman iri iri yeşil gözlerle bakıyordu. "Kazanmışsın demektir. Çünkü senin dünyanda olan bir şey bile zaferine, Dik durup yürüyüşüne karşı çıkıyor demektir." Bana bir gülümseme bile bahşetmeden konuştu "Sen," Derin bir iç çekti. "Sen benim ablamsın, ama buradaki herkes inanmadıkları bir şey için savaşıyor, Sırf mevkim yüzümden. Ve eğer mevkim olmasaydı, Ya da seninkisi. Çok daha mutlu olabilirdik," Gözünden bir damla yaş aktı."Gray den önce bana söyleyebilirdin." "Ve inan bana ablam olup olmadığını bile sorgulamadan seninle orayı anında terk ederdim. Ve o mektubu yada her ne ise mevkiyi de Gray`e bırakabilirdik." Gülmem kahkahaya dönüştü "Çok hassassın, Sarah Young, Ya da Wilson mu demeliyim?" "Beni bırakacağını söylüyorsun ama hareketlerin çelişiyor." "Ve bu da bir Young olmadığın anlamına gelir." Sırıttı "Youngların soy adları inan bana daha az temiz." Gözlerim büyüdü "Sanmam, Keşke benim yerimde olup o acıları çekseydin.

Ben bir gün hayatımın tepetaklak üstüme yıkılacağını düşünmemiştim. Sadece ailemin olduğu bir hayat hayal etmiştim, Bir mafya evinde olduğumu öğrenip iğrendiğim birine aşık olacağımı değil.

Olamaz, Voldemort geri mi döndü?

Ve sonunda sis bizi yutar. Bu cümleye defalarca okudum, hiç sıkılmadan, usanmadan yüzlerce kez baktım. Beynim derinliklerinde, resmen kanıyla her bir harfini ince ince işlemişti. Suskunluk bana artık zor gelmeye başlamışken, elimden tutan tanımadığım insanların beni nasıl yaptıklarını anlamadan aydınlığa çıkarışı; ben daha kendimi bile anlamadan, beni anlayan insanların varlığı… Nerede olduğumu bilemeden, bir sisin içinde kaybolmuştum ama bildiğim tek bir şey vardı: Bu sisin içinde asla yalnız olmadığımdı.