Yaşam ağacının kökleri kopmuştu Zümra`nın. Hayatına devam edeceği tek bir nedeni kalmamışken başına gelenler yüzünden şehir değiştirmişti. Kendini hakim sanan insanların verdiği hükmü kabul etmeyip kırdığı kalemle kendine yeni bir yol çizmek istemişti. Kalemin kırılan kısmını sivriltip onları parçalamak isterken kıymıklar eline batmış avuç içlerini kanatmıştı. Kanayan avucunu göğsüne bastırıp herkesten saklarken güvenecek kimsesi de kalmamıştı. Arkadaşının yanına Ankara`ya taşınıp beklemeden işe başlamış, düzenini kurmuştu. Koyu ela gözlerinin giden ışığını geri getirmek zorundaydı. Feryal ona el uzatmış kendi yalnızlığına ortak saymıştı. Artık ikisi de yalnız değildi. Zümra kimsesizliğini içine gömmüş, arkadaşına gülümsemişti. Her şey güzel giderken hayatları tepetaklak olmuş, kalakalmışlardı. Şimdi ne olacaktı? Birileri onlara yardım edecek miydi? •∆• Ellerini uzatıp bileklerimden yakaladı, yüzümden çektiği ellerimle gözlerinden yayılan güven duygusuna sıkı sıkı tutundum. "Tamam, geçti. Buse iyi ve evinde ailesiyle. Hırpalamayın kendinizi." Kırık harelerimi toplamak isterken ona yardım edemeyecek olmam parmak uçlarını kanatır mıydı? Ve en önemlisi, gerçekten geçmiş miydi?