Vaticus yazıyor...

İnsanların tanrılara olan inancının azalmasıyla artık sonun ve yeni bir başlangıcın vakti gelmişti. Olimpos`un düşüşü ile tanrı ve tanrıçalar, dünya düzeninin devam etmesi adına güçlerini insanlara bahşettiler. Onlara bu lütuf Tanrıça Hera tarafından sunuldu. Onları altın tahtından edenler insanlar olmasına rağmen Hera affedicydi. Ve insan soyu altı guruba ayrıldı. Lykya, Dione, Anemos, Helos, Proteus ve Kronos`un çocukları olmak üzere güçle kutsandılar. Bu altı ırk dünyanın sunduğu nimetlerle, bastıkları toprağa hizmet etmeye başladılar. Artık tanrılar insanlardı. Ama insan olmanın getirdiği kusurlardan arındırılmamışlardı. Gerçek bir Tanrı gibi sonsuz hayata sahip olma arzusu ile birleşerek Zaman Bekçilerini, Kronos`un çocuklarını katlettiler. Ve Tanrıça Hera denge için bir çocuğu dünyaya bıraktı.

gidiyorum bayım. gidiyorum ve ardımda bıraktığım hiçbir şey umurumda değil. çünkü insan giderken ardında bıraktığı tek şey kendisi oluyor. gidiyorum. gidiyorum ve bu bir veda değil. ölüm hiç değil. gidiyorum ve gidişimde bir anlam gizli değil. yazdım ve yaşadım, sonunda tükendi tüm kelimelerim. kelimeler bayım, senin yanında kifayetsiz kalıyor. gidiyorum. mezarlıkta tanıştığım o çocuk... işte o. belki ona belki ondan belki de onunla gidiyorum. bir şekilde gidiyorum. yazdığım mektuplar tükendiğinden beri mezarlığa gitmiyorum.