Deli hastanesinden kurtulabilmek için ayağına gelen fırsatı değerlendirmek isteyen Melek, gerçekten aklını yitirdiğine inanacağı durumlarla karşılaşır.

Ben hiç kendimi de kaybetmem zannederdim. Yaşadığım hayatımı zannederdimlerle doldurmuşum bu zamana kadar. O zannederimler, her zaman bana bir engel olarak dönmüş ve atılan düğümlerin arasında biraz daha kendimi kaybetmişim, bunu da bugün anlıyordum. Gökyüzünü aslında boş bir evren zannederdim. Göğe kafamı kaldırınca etrafta karanlıktan, Ay Işığı`ndan ve yıldızlardan başka bir şey göremezdim çünkü. Yıldızların ölümüne benzetirdim insanların ölümünü. Tıpkı onlar gibi parıltıları sönerek hayata veda ederlerdi çünkü. Ama sonradan anladım ki; yıldızların gerçekten de bir ölümü simgeliyordu. Birden bire sonuca gelip kendimi düğümlerin arasında bulduğum bir yol düğümüne girmiştim. Kimin sebebiyle o düğümlerin arasına girdiysem, yine o sebeple tek başıma çıkacağımı zannediyordum. Öyle olmayacağını da aradan geçen çetin bir zaman sonrasında anladım. Yıldızların arasından gelen ve tıpkı benim gibi yıldızı oluşturan Toz Tanesi`nin sayesinde, o düğümlere bir düğüm de ben atıp, o düğümlerin kendisi olmamı bana öğreteceğini nereden bilebilirdim ki...