Babası Güneş, annesi Aysima. Gökyüzünden kopup düştüler yeryüzüne. Onların aşkları büyüktü, engelleri aşılmazdı. Aşmak istediler, Aysima dayanamadı üzerine atılmış çamura, kaçtı sevdiğinden. İstemedi ama olması gerekenin bu olduğunu düşündü ve arkasına bile bakmadan kaçtı. Güneş Aysima’sından oldu. Aysima, karanlığa düşen Güneş’inden..
Bu Güneş ve Ay’ın hikayesi değil. Bu hikaye Mihrimah’ın babasızlığının hikayesi..
Midesi hasas olanlar okumasın!
İşkence ve argo içerir.
“KOLAY ÖLEBİLİRSİN SADIK SEN SEÇ!”
**
“ ONLAR YANINDAN GEÇSE HABERİN OLMAYACAK İNAN BANA” dedi ve gülümsedi, sanırım çenesini son kullanışı bu oldu. Hırçın elindeki silahı atıp çekici kavradı, var gücüyle çenesine geçirdi.
O bir melekti.
“ İşkence meleği.”
“ SEN BENİM MAVİMSİN, HIRÇIN MAVİM.”
Midesi hassas olanlar okumasın. :)
Benim sorunumun geçmişle alakalı değil şuanımla alakalı. Kopamadığım geçmiş geleceği hayal etmeme engel oluyor. Geçmişim şuanıma çelme takıyor.
Bana gelirsek eğer,
Ben biraz imalat hatasıyım. Kelebek olmak için koza ördüğüm zaman karga olacağımı kimse düşünmezdi. Ben bile..
Hadi benim karga ruhumu merhaba deyin.
"Beynimde yankılanıyor bir karganın sesi yoksa bu içimdeki ölünün habercisi mi?"
