Babası Güneş, annesi Aysima. Gökyüzünden kopup düştüler yeryüzüne. Onların aşkları büyüktü, engelleri aşılmazdı. Aşmak istediler, Aysima dayanamadı üzerine atılmış çamura, kaçtı sevdiğinden. İstemedi ama olması gerekenin bu olduğunu düşündü ve arkasına bile bakmadan kaçtı. Güneş Aysima’sından oldu. Aysima, karanlığa düşen Güneş’inden..
Bu Güneş ve Ay’ın hikayesi değil. Bu hikaye Mihrimah’ın babasızlığının hikayesi..
Midesi hasas olanlar okumasın!
İşkence ve argo içerir.
“KOLAY ÖLEBİLİRSİN LEVENT SEN SEÇ!”
**
“ ONLAR YANINDAN GEÇSE HABERİN OLMAYACAK İNAN BANA” dedi ve gülümsedi, sanırım çenesini son kullanışı bu oldu. Hırçın elindeki silahı atıp çekici kavradı, var gücüyle çenesine geçirdi.
O bir melekti.
“ İşkence meleği.”
“ SEN BENİM MAVİMSİN, HIRÇIN MAVİM.”
Midesi hassas olanlar okumasın. :)
Benim sorunumun geçmişle alakalı değil şuanımla alakalı. Kopamadığım geçmiş geleceği hayal etmeme engel oluyor. Geçmişim şuanıma çelme takıyor.
Bana gelirsek eğer,
Ben biraz imalat hatasıyım. Kelebek olmak için koza ördüğüm zaman karga olacağımı kimse düşünmezdi. Ben bile..
Hadi benim karga ruhumu merhaba deyin.
"Beynimde yankılanıyor bir karganın sesi yoksa bu içimdeki ölünün habercisi mi?"
Suskunluğu maskelediğiniz oldu mu peki?
Benim oldu.
Bazen bir dilsiz olduğum da oldu, bazen bir sağır olduğum da. Bazense acılarımı gülüşlerimle örtbas ettiğim de oldu. Dudaklarımın kenarına geçici olarak misafir ettiğim gülüşlerimi gölgeleyen şeyler yaşadıklarımın pençeleriydi.
Oysa zamanla geçecek dedikleri o efsaneyle avuttuğum çok olmuştu kendimi.
Derken bir gün geldi:
Bir anda, hiç ummadığım bir günde ve bir yerde aniden karşıma çıkıveren bir adamı hayatımın merkezi yapacağımı düşünmezken, o çıktı karşıma.
Karşıdan geldiğinde ezkaza çarpıştığım o adam...
Sizin de sadece ufak bir çarpışmanın hayatınızı bu denli değiştireceği aklınızın ucundan dahi geçmezdi, değil mi? Benim de geçmemişti.
Hayatımı değiştiren bu tesadüf, beraberinde bana bir şey de getirmişti.
Gözlerim buluşunca bir çift gözle, doğru diye benimsediğim bütün düşüncelerimin bozguna uğrayacağını ve temelini kurduğum bu düşüncelerimin altından bir fay hattı gibi geçeceğini de bilemezdim.
Klasik bir karşılaşma fakat hayatını değiştirecek bir aşk.
Hayat bu ya, karşıma çıkan bu adama deli gibi aşık olacağımı da hesaba katmamıştım hiç. Bütün hayatımı ters yüz edecek bir çarpışmaydı bu. Olacaklardan bihaber.
Ve şimdi, sonunu bilmediğim bu yola, kendimden emin bir şekilde adımlarken hiç şikayetçi değildim. İmkansızlık derecesi gözümü korkutmuyordu; imkansızlık derecesi ne kadar yüksek veya düşük olsun... Korkmuyordum.
İşte o gün, çarpıştığım bu adamın hayatımda edineceği yerden habersizdim elbette. Cesaret şarabının tadına bakan dudaklarım sessiz bir yeminle o gün bağlamıştı kendini o adama.
O bir denizdi ve ben de boğulmayı göze alan o kızdım.
Ben, Efser Gece Şen. Hiç olmadığım bir kişiliği üzerime giyinecek, baştan aşağı tutku çiçeğinin suyuyla yıkanacaktım.
Bildiğim bir şey vardı ki, ilk defa pes etmeyip, savaşacaktım.
İşte bu benim hikâyemdi.
-UykuluHatun.
15.02.2015
