Dükkândan çıktık ve kalacağımız odaya doğru yol aldık. Odanın kapısı sonuna kadar açıktı. Hasan amca endişeli gözlerle bana bakarak geride durmamı söyledi. Hasan amca içeri girdiğinde ağlama sesleri ile yardım çağırıyordu. Koşarak yanımdan geçti ve aşağıdakilere seslendi.
- Korumaları çağırın, buradaki iki çocuk öldürülmüş. Aman Allah’ım nasıl olurda böyle bir şey yaparlar küçücük çocuklara.
O sırada kapının kenarından içeriye baktım. Her yer kan olmuş. Kol ve bacaklar parçalanmış. Kafalardan birisi kopmuş şekilde masanın altında duruyordu. O an şoka girmiştim. İçimden geçenler korku, dehşet, yetersizlik, yardım edememe, engel olamama, koruyamamak. Orada öylece kaybolup gitmiştim ve sonrasında bayılmışım. Hasan amca sabaha kadar uyumamış ve durumu korumalara anlatmış. Gözlerimi açtığımda Hasan amca başucumda beni bekliyordu. Hafifçe doğruldum ve ağlamaya başladım. Hasan amca bana sarılarak,” Korumalar bunu yapanları bulacaktır elbet. Böyle bir vahşet cezasız kalmayacaktır.” diyerek beni teselli etmeye çalışıyordu. Muhtarın yüzüne baktığımda çok korktuğu ve çok endişelendiği belliydi.
