12 YIL ÖNCE ELAZIĞ - 2012

BİR GÜLÜN DİKENİ VARSA TEDBİRLİDİR SANA. BOŞUNA YOLMA...

Beyaz sayfa aç dedikleri bu olsa gerek. her şeyi ya siliceksin ya da boşvereceksin. zaten bana da öyle dememiş miydiler? BEYAZ SAYFA AÇ... kimse nasıl yapılacağından bahsetmedi. nasıl dayanacağımdan da. ben hep kendi başıma bir yol bulmaya çalıştım. kendi başıma olmaktan çok korkarken bir başıma beyaz bir sayfa açmaya çalıştım. peki neticem neydi? bir başıma verdiiğim onca savaşın ne kazancı olmuştu? ne kazanmıştım kaybetmişken?..

ellerimi terli ve ıslak olan saçlarıma daldırdım. yatağımın ucuna oturdum. kazandığım buydu, hiçbir şey. yaşadığım yıkımdan tek kazancımdı hiçlik. kaybettiklerim ise uykularım, hayallerim, yaşamım, benliğim, inancım, güvenim sevgim... mesela şuan olduğu gibi. yine kendi kendimle savaşmak durumunda kalmıştım. ve üstelik yine kaybetmiştim. gördüğüm kabuslar o kadar gerçekçilerdi ki korkmadan edemiyordum. kendimi yatıştırmaya çalışmaktan başka bir şey yapmak istemiyordum.

" Derin bir nefes al aslı... ". yapmak zorunda olduğum bir emirmiş gibi Aldığım nefesi sessizce verdim.

"sakin, kızım sakin! sanki ilk defa kabus görüyorsun." adam akıllı bir şeyler düşünemiyordum. her zamanki gibi . bir kaç defa nefesimi tuttum. hızla kendimi banyoya attım. bence yüzümü yıkamalıydım. belki yaşadığım her şey su ile akar giderdi? kim bilir?

Banyoya girdiğimde ışığı açacak zaman bulamamıştım. hemen elimi yüzümü suyla yıkamaya giriştim. hala onun sesini duyar gibiydim.

" ŞŞT." diyordu bana psikopat. "MELEĞİM GEÇTİ, BİTTİ HER ŞEY. BEN BURADAYIM TAMAM?". Ve şimdide kahkahasını duyuyordum. yüzümü havluya gömdüm. içimden gelen çığlık atma isteğimi bastıramadım. Avazım çıktığı kadar bağırdım.hatta o kadar çok bağırmıştım ki başım bile dönmeye başlamıştı.

" Kapat çeneni, kapat! sus...". dizlerimin üstüne çöktüm. Kabusumun devamını yaşıyordum. bitmiyordu. o hiç bırakmıyordu beni...

"ASLIM. ASLIM. BENİM GÜZELİM. HADİ KAPIYI AÇ! KENDİNE BİR ŞEY YAPACAKSIN!" . Duyduğum sesle irkildim. avazım çıktığım kadar bağırdım. bu olamazdı. o pisikopat burada olamazdı! yine olamazdı hayatımda.

"Defol . artık yeter. çık hayatımdan! açmıycam kapıyı gittt. git şeytan! " . çalan kapı sesi yüzünden gerilmeden edemedim. ellerim titremeye başlamıştı bile. onun düşüncesi titrememe yetiyordu işte.

"Benim aslım. benim sinem. hadi aç kapıyı. ben o şeytan değilim." kapıya daha sert vurulduğunu duydum. kapı kolunun zorlanma seslerini duyabiliyordum da. ama en önemlisi sinemin sesini duyabiliyordum.kendimi zorlayarak ayağa kalktım. ayaklarım bile titriyordu ya. sanırım hala kendime gelememiştim. el yıkama yerine tutunup ayağa kalktım.

"sinem. " yorgun çıkan sesimle son bir kez bağırdım.

"aslım. benim aslı. hadi aç kapıyı. hadi!".

"sinem! o burda sinem! açamam kapıyı."

"burada değil aslı. yemin ederim burada değil. "

"burada . o burada!" tekrar bağırmıştım. neden anlamak istemiyordu, neden? buradaydı işte. ben onu her gün görüyordum. hemde her gün!

"aslı aç kapıyı. yine kabus görüyorsun. hadi aslım korkutma beni. bak benim sesimi duyuyorsun. ne demiştik? sinemin sesi varsa onun sesi olamaz. hadi aslım."

"sinemin sesi var."

"evet. sinemin sesi var."

"o yok o zaman"

"hayır yok..." bir süre ikimizde sustuk.

" aslı o yok. aç kapıyı.hadi güzelim. daha fazla korkutma beni."

Derin bir nefes aldım. kabusun etkisi yavaş yavaş geçiyordu. bir kere daha nefes alıp banyodan çıktım.haklıydı sinem. kapıyı ona açmalıydım. onu korkutmayada üzmeyede hakkım yoktu...

yavaşşş adımlarla kapıya yöneldim. anahtarı çevirip kapıyı açtım. normalde kapımı kilitlemezdim. çünkü evde sadece sinemle ben tek vardık. Lapılar onun değimiyle kilitlenmemeliydi.hem de ne olursa olsun. Bana bir şey olma korkusundan hep böyle diyordu.

Hhaklıydı ama bu son bir haftada çocukluğumdaki tramvalarım geri geldiğinden kapımı kilitlemeden yatamıyordum.gerçi kilitlesemde bende uykudan eser olmuyordu ki, neyse. kapının gıcırtılı sesiyle irkildim. ve hemen ablama baktım. ağlamaktan kıpkırmızıya dönmüştü yüzü. kendime kızmadan edemedim.

"özür dilerim. seni üzmeye hakkım yoktu." kafamı yavaşça öne eğdim.

"iyi misin?" dediğinde çoktan bana sarılmıştı bile.

"yani özrümü kabul ediyor musun ablacık?". sahteden bir gülüşle sırıtmaya çalıştım ama başarılı olamadım. zira bu akşamki kabus yaşadığım en korkunç kabustu. son bir haftada gördüğüm bütün o kabuslardan daha beterdi. kahretsin. çok gerçekçiydi!

"ne özrü aslı? sen özür dileyecek hiçbir şey yapmadın!. ancak suçlular özür diler... senin hiçbir suçun yoktuki."

"ben masumum öyle değil mi sinem?" Dedim dediğine inanmak ister gibi.

"evet bir tanem.". Öfkeyle gözlerimi yumdum.

"peki bana yaşatılan neyin bedeliydi? hangi gerekçeydi ki beni bana katil eden? bir anda kendimden nefret etmemin sebebi neydi? bu yaşadıklarım, bu yaşadıklarım neydi o zaman? her şeyin bittiğini, her şeyimin bittiğini hissetmem neden sinem?".dedim ağlayarak. kendime bu soruları sormadan edemiyordum. artık bir cevaba ihtiyacım vardı. artık kendime sorular sormak falan istemiyordum...

kızgınlıkla sineme baktım. dona kalmıştı. herhalde oda bana ne diyeceğini şaşırmıştı. ya da ne yapacağını... gerçi haklıydı.normalde böyle konuşmazdım ama ben normalde değildimki. benim normalim yoktuki...

" sen. sen masumsun aslı. ve masumları seçerler belalar. neden biliyor musun?"

"neden?"

"masumlar suçlular diye değil. hak ettikleri için değil. öyle olması gerektiği için değil. çünkü kıskanırlar belalar. o kadar masum olamadıkları için kıskanırlar. ve sonuç olarak belalar, o belalı insanlar sen gibi masumların sadece olmamaları için çabalarlar. ama kazanan her zaman onlar olmaz.olamazlar. arada iyilerde kazanır çünkü-"

"çünkü?"

"çünkü iyiler , masumlar onlardan daha güçlüdür. aynı senin gibi aslım."

"benim gibimi?" Dedim bir umut. Masumum. Evet evet masumum ben!

"evet. sen çok güçlüsün aslı. hem de çok... şimdi güçlü olduğunu tüm dünyaya ispatla. sakın geri durma. yoksa her gece kabuslar görmek zorunda kalırsın"

"peki nasıl güçlü olduğumu ispatlayabilirim sinem?" Masumluğumu nasıl koruyabilirimki? Diyemedim. Sadece içimden haykırdım...

" hayatına devam ederek canım." dedi.

Bana sarılmayı bırakıp ellerini yanaklarıma koydu. gözlerindeki inancı görünce bir an ne yapacağımı şaşırdım. bana güvendiği her halinden belliydii ama peki ya benim kendime olan güvenim?

"aslı sen artık 18 yaşında genç bir kızsın... üç yıl önce yaşadıkların bitti. geçmişte kaldı. her ne kadarda yaşadıklarını ispat edemesende, her ne kadarda o psikopat ortalıklardan kaybolsada sen, sen o eski aslı değilsin. daha güçlüsün. daha akıllı. aklına koyduğun her şeyi yaparsın. senin hayllerin hala devam etmeli. çünkü gerçek sen hayalleri uğruna yaşayan bir sendir."