13 Yıl Önce

(Yazardan)

Ağustos ayının sıcağıyla kavrulan küçük Berra, elindeki su şişesini açıp kana kana içti. Mahallenin çocukları futbol oynuyordu, Berra ise kaldırımda oturmuş sessiz sedasız onları izliyordu.

Küçük Berra oturmaktan çok sıkılmış, kalkıp çocuklara doğru yürümüştü.

"Bende oynayabilir miyim?" diye sordu Ahmet'e.

Ahmet burun kıvırıp Berra'ya alaycı bakışlarını sundu.

"Hayır! Görmüyor musun biz erkek erkeğe oynuyoruz!" dedi kibirle.

Küçük Berra kollarını birleştirip, "Ben kız halimle sizden daha iyi oynarım!" dedi meydan okurcasına.

Ahmet kahkaha atıp, "Bi git başımızdan," diyerek Berra'yı itmişti.

Küçük kız yere düşerken boğazından acı dolu bir inleme koptu.

O sırada uzaktan olanları izleyen Kaya, koşarak kardeşinin yanına geldi. Ahmet'in üzerine yürürken, "Sen ne hakla benim kardeşime dokunursun?!" diye bağırmıştı.

Ahmet bir adım geri gitti, "Kaya Abi..." dedi ne diyeceğini bilemez bir ifadeyle.

"Başlatma lan abine! Çabuk Berra'dan özür dile!"

Berra yerden kalkarken abisine hayran hayran bakıyordu.

"Özür dilerim Berra," dedi Ahmet. "İstersen bizimle oynayabilirsin."

Berra saçlarını savurup, "İstemez," dedi.

Abisi Kaya kardeşinin bu hallerine bıyık altından gülerken Berra abisinin yanına gelmişti. "Gidelim abi, buranın tadı kaçtı," dedi büyümüşte küçülmüştü sanki.

İki kardeş evlerine doğru yürürken Berra abisinin süper kahraman olabilme ihtimalini sorguluyordu. Kaya, kardeşinin düşünceli halini sezmiş ve dayanamarak sormuştu.

"Ne o ufaklık? Ne düşünüyorsun?"

Berra kıkırdadı. "Abi..." dedi hayran dolu bakışlarını abisinin yüzünde gezdirirken. "Sen süper kahraman mısın?"

Kaya'nın kaşları havalandı. "O nereden çıktı?" diyerek sorguladı.

"Ne zaman zor durumda kalsam yardımıma koşuyorsun."

Berra'nın hayran dolu bakışları bu sefer sesine de yansımıştı.

"Sana bir sır vereyim mi?" dedi Kaya.

Küçük kız hevesle kafasını salladı.

"Ama aramızda kalacak, kimseye söylemeyeceksin."

Berra, "Söz veriyorum," dedi alalacele.

Kaya burnundan gülüp, "Evet süper kahramanım," diyivermişti.

Berra biliyorum der gibi sırıtmış, sevinçten ellerini çırpmaya başlamıştı.

"Ama..." dedi Kaya aniden. "Sadece senin süper kahramanınım. Zor durumda kaldığını hisseder ve seni kurtarırım."

Berra kendini çok özel hissetti, abisi onun süper kahramanıydı. Bir sorun vardı küçük kız için. Yüzü birden bire düşerken abisinin dikkatinden tabiki de kaçmamıştı.

"Ne oldu ufaklık? Sevinmedin mi?" diye sordu Kaya.

"Sevindim..." dedi yarım ağız Berra. "Fakat kimseye hava atamayacağım diye üzüldüm. Abim benim süper kahramanım diyemeyeceğim."

Küçük Berra dudaklarını büzdüğünde abisi duraksadı ve dizlerinin üzerine çökerek kardeşiyle aynı boya geldi.

"Bu sırrı ikimiz biliyoruz, yetmez mi?" diye sorduğunda Berra birkaç saniye düşündü.

"Aslında..." dedi gülümserken. "Yeter."

Kaya memnuniyetle gülümsedi. "İşte benim kardeşim," dedi Berra'ya sarılırken. "O gülen yüzün hiç solmasın olur mu? Abin seni sonsuza kadar koruyacak, ne zaman başın sıkışsa yanında olacak."

Berra geri çekilip abisine baktı.

"Söz mü?" diye sordu.

"Söz..." dedi Kaya.

"Kaptan sözü mü?" diye sordu bu seferde Berra.

Kaya kahkaha atıp, "Kaptan sözü," dedi.

Kaptan sözü ikisine ait bir sözdü. Ve bu söz, onlar için ne olursa olsun tutulurdu...

​​​​​​Bu bölümün biraz kısa olduğunun farkındayım değerli okuyucularım.

Biraz geçmişe gidip abi kardeşi okuyun istedim.

Yeni bölümde görüşmek üzere.

​​​​​​Unutmadan, bölümleri nasıl buldunuz? Düşüncelerinizi çok merak ediyorum.

Çiçek gibi bir gün geçirmeniz dileğiyle 🌸

​​​​​

​​​​

​​​​