"Uyanıyor. Doktor çağırın! Uyanıyor!"

Kulağıma doluşan yüksek sesler ile yüzümü buruşturdum.

İnsanı bir uyutmuyorlardı ha!

"Laçin kızım, duyuyor musun beni?"

Başımı yavaşça sesin geldiği tarafa çevirdim.

"Görüşmeyeli sağır mı oldum anne ya?"

Odanın havası küçük bir kahkaha tufanı ile değişirken sesli bir şekilde yutkundum.

Başım zonkluyordu ve gözlerimi açmaya halim yoktu.

"Doktor bey geldi."

Titrek bir nefes alıp elimle ağrıyan omzumu tuttum. Dokunduğum anda yanmaya başladığından hızla elimi geri çektim.

"Nasıl hissediyorsun kendini Laçin?"

"Boy-boynum ve başım. Çok ağrıyor."

Elindeki kağıda bir şeyler yazıp bana döndü.

"Bahsettiğin bölgelerde birinci derecede yanıklar ama ciddi şeyler değil. Günlük olarak kremlerini aksatmadan sürdüğün takdirde iyileşmen iki haftadan uzun bir süre teşkil etmez."

Annem doktora doğru dönüp eliyle beni işaret etti.

"O an neden bayıldı peki? Başka bir sıkıntı mı var?"

"Acıdan hanımefendi. Başka bir sıkıntı yok, isterseniz birazdan taburcu işlemlerini halledebiliriz."

Annem onaylayan mırıltılar çıkardığında babamla doktor çıkış işlemlerini halletmek için odadan çıktıklarında annemle ben tek başımıza kalmıştık.

Aklıma yangından görüntüler düşmeye başlayınca aniden anneme döndüm.

"Anne Kiraz, Kiraz iyi mi?"

Elini sağlam omzuma koyup başını salladı.

"Kiraz çok iyi seni öyle baygın görünce sakinleştirici vermek zorunda kaldılar o kadar."

"O mu çıkardı beni?"

"Hayır Pars-"

"Laçin!"

Odanın kapısı bir anda açıldığında içeriye kolunun sargısı açılmış Pars girdi. Bakışları beni bulduğun anda bedeni de yanımda bitmişti.

"İyi misin?"

"Beyefendi pansumanınızın bitirmedim henüz! Muayene odasına geri döner misiniz?"

İçeriye bu sefer hemşire girdiğinde istemsizce gülümsedim.

"Ben iyiyim, sen iyi misin?"

Bakışlarını gözümden bir saniye çekmezken başını salladı.

"İyi olduğuna göre iyiyim."

"Beyefendi!"

Hemşire tekrardan uyarır gibi yüksek sesle konuştuğunda yavaşça başımı salladım.

"Ben buradayım, kaçmıyorum bir yere. Git pansumanını yapsınlar."

Bakışları bu sefer anneme döndüğünde mecbur olduğunu belli eder gibi hemşireyi takip etmeye başladı. Odadan çıktıklarında arkama yaslanacakken açık kapıdan başını uzattı.

"Sadece beş dakika, sadece."

"Tamam sadece beş."

Tebessüm ederek odadan çıktığında annem ellerini bağlayıp havalanmış kaşlarıyla bana döndü.

"Hayırdır Laçin?"

Sırıttım.

"Uykum var annecim benim. Bir beş dakika uyuyayım sonra konuşuruz."

🚓🚓🚓

"Kiraz biraz daha benim yüzümden diye ağlarsan yemin ederim Kerem'i üzerine salarım."

Kerem alayla bana döndü.

"Kuzen oradan bakınca köpeğe mi benziyorum? Salmak falan?"

Gülerek başımı salladığım sırada dil çıkarıp karşıma oturdu.

"İyisin değil mi?"

"İki yüz elli yedinci cevabım, evet."

Gözlerini devirdiğinde arkama yaslanıp bakışlarımı odada gezdirdim. Pars yoktu. Beş dakikanın üzerinden beş saat geçmişti ama ne gelen vardı ne giden.

Hastaneden eve gelmiştik ve geldiğimizden beridir herkes başımda vır vır konuşuyordu.

Yaklaşık yirmi dakika kadar sonra ahali beni dinlenmem için yalnız bırakıp odamdan çıktıklarında telefonumu alıp açtım.

E Pars mesaj bile atmamıştı!

Sinirle telefonu komodine geri bıraktım.

"Hayır arkadaş beş dakika diyor ama gelmiyor. İnsan bir mesaj atar, ne olduğunu niye gelmediğini haber verir değil mi? "

"Telefonum okulda düştüğünden yazamadım kusura bakma. Ama senin tarafından bu denli düşünülmek hoşuma gitti."

Acaba yerin dibinde bir kişilik daha yer var mı?

Benim acilen girmem gereken konular var!

🚓🚓🚓

1K olmuşuzzz. Hepinizi kocaman kocaman öpüyorum.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın olur mu?

Bir sonraki bölümde görüşmek üzere. Hoşça kalıııın.