AŞKLARIM BENİ TAKİP ETMEYİ, OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIIN 🌸

🚓🚓🚓

Yemeklerimizi günlük sohbetimiz eşliğinde yememizin ardından yarım saate yakın bir süre geçmişti.

Pars bilmediğimi zannettiği çıkma teklifini hala etmemiş ama bu süre zarfında gözlerini benden bir saniye ayırmamıştı.

"Aslında seni buraya çağırma amacım yemek yemek değildi."

Meyve suyumdan bir yudum alıp ellerimi masanın üzerinde birleştirdim.

"Senin düşündüğün, hayal ettiğin yerde-"

"Hayal ettiğim bir yer yoktu Pars. Kerem'e aklıma gelen ilk yeri söyledim."

Bakışları tekrardan yüzümde donduğunda omuzlarımı silktim.

"Çünkü ben senden hayalim olacak bir şeyi yaratmanı beklemiştim. Ama varlığın zaten bunu misliyle sağlıyormuş."

Yüzüne sıcak bir tebessüm yerleşti.

"Şu an karşımdasın ya, emin ol bu benim hayallerimin bile ötesinde."

Yüzümü önüme eğdim.

Heyecandan kalbim tekliyor arkadaşlar.

"Polislik okulu için ilk başvuru yaptığımda babanın yanına gelmiştim. O gün sen okuldan yeni gelmiştin ve babana götürmek isterken çayı koluma dökmüştün."

Elleriyle oynarken titrek bir nefes aldı.

"Çok garip değil mi? Yanan yerin kolum olması gerekirken ben sadece kalbimde heyecan hissetmiştim. Öyle bir bakmıştın ki, acı benim için var olan bir duygu olmamaya başlamıştı. Sonra okuldan kabul aldığımda aklıma burada çalışmak gelmişti. Çünkü ben o günden beri her gün karakola seni görmek için uğrar olmuştum."

Sessizce onu dinlemeye devam ettim.

"Sonra sen okul değiştirip karakola haftada hatta bazen ayda bir uğramaya başladığında ben kendimce olan hislerimden emin olmaya başlamıştım. Çünkü seni gördüğümde ne kadar kötü bir şey yaşarsam yaşayayım yüzüm gülerken, seni görmediğimde tam tersi oluyordu. Bir boşluk hissediyordum içimde, en çok da kalbimde."

Daha düne kadar abi dediğim adamın şu an boynuna sarılmak için kendimi zor tutmam normal miydi?

"Kerem numarayı verince daha fazla beklemenin aptallık olacağına karar verdim. İnsan kendine bu denli iyi gelen birinden kaçmamalıydı. Bende kaçmadım, kaçamadım."

Başını sallayıp devam etti.

"Tamam Tuğrul olayını hiç karıştırmamam gerekirdi. Ama o gün de dediğim gibi beni hayatında var ettiğin yer çok farklıydı. Şimdi ise karşımdasın ve ben hala buna inanmakta güçlük çekiyorum. Evet seni buraya yemek yemek için değil yıllardır içimde tuttuğum duygularımı söylemek için getirdim."

Masadaki elimin üzerine elini örtüp hafifçe başını eğdi.

"Elini sevgilisiyim diye tutmak için, yanında olmak için günlerce bahaneler aramamak için ve en önemlisi beş yıldır kalbimdeki boşluğu tamamlamak için."

İstemsizce dolan gözlerimi saklamak için bakışlarımı tavana çıkardığında titrek bir nefes aldım.

Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Sarılsam fazla kaçar mıydı? Ya da bende onun bana karşı hissettiği duyguları kalbimde hissettiğimi söylesem hızlı olur muydu?

Sesli bir şekilde yutkunup bakışlarımı tekrardan yüzüne taşıdım.

"Tuğrul'un sen olduğunu öğrendiğim günden beri sana abi gözüyle bakamamaya başladım Pars. Sanki o telefona gelen mesajları gördüğümden beri hep ötekileştirdigim kenara ittiğim duygularım gün yüzüne çıktı. Ve ben yanımda olduğun her an kendimi dünyanın en mutlu insanı gibi hissetmeye başladım."

Derin bir iç çekti. Yüzündeki ifade o kadar güzeldi ki oturup sonsuza kadar izleyebilirdim.

Masadan kalkıp elini bana uzattı. Elini tutup yerimden kalktığımda istikametimiz balkon kısmıydı.

Demirliklerin önüne geldiğimizde karşıma geçip ellerimi ellerinin içine hapsetti.

"İyi ki varsın. Gerçi insanın hayatını bu denli güzelleştiren biri hep iyi ki var olmalı zaten."

🚓🚓🚓

Galata'dan inip arabaya geri bindigimizde çantama attığım nazar boncuğu aklıma geldi.

Boncuğu elime alıp ona doğru uzattım.

"Annem, takmamı istedi. Çok alıcın varmış da."

Alayla kaşlarım havalandığında sesli bir kahkaha attı.

"Benim mi alıcım varmış? Desene varlığın öylesine önemsiz kılmış hepsini gözümde."

Tebessüm ederken ceketinin içine boncuğu astım.

"Kalsın böyle. Bakmasınlar yani, ne gerek var."

Tapusu bende anacım!

Beni onaylar gibi başını sallayıp arabayı çalıştırdı. Yirmi dakikalık yolun ardından evin önüne geldiğimizde yavaşça bana döndü.

"Kendine dikkat et tamam mı? Zaten sende kalan aklımı endişeye düşürme."

Gülümsedim.

"Sende dikkat et. İyi geceler."

Kemerimi çözüp kapıyı açtığım sırada içimden atamadığım deli cesaretiyle yanağına küçük bir buse kondurup hızla arabadan indim.

Anahtarla kapıyı açıp arkama baktığımda öptüğüm yere dokunan Pars'a el sallayıp içeriye girdim.

Arkadaşlar fazla aklı olan aşağıdaki kutuya kutuya bırakabilir mi?

Benimkilerin hepsi o arabadaki beyefendi de kaldı da....

🚓🚓🚓

"Anne hadi ben çıkıyorum."

Annem seri adımlarla kapıya gelip elindeki poşeti elime tutuşturdu.

"Bunları okulda yiyeceksin, ilaçların içinde. Yorulursan hemen hocana söyleyeceksin gelip seni alacağım ben. Onun dışında tehlike olduğunda oradan çıkacaksın ve bana kafayı yedirtmeyeceksin tamam mı annecim?"

Alayla gülerek başımı salladım.

"Tamam anne emzik de var mı? Uyurken lazım olur bana."

Sıkıca bana sarılıp elime şemsiyemi tutuşturarak dua etmeye başladı.

Merdivenleri seri adımlarla inip şemsiyemi açtığım sırada kaldırımda duran tanıdık araba ile durdum.

"Birileri yağmurlu havada seni okula bırakmak için fırsat kolluyordu ya, bende artık bunun benim görevim olacağını düşünerek seni okula birakmaya geldim."

Pars tıpkı benim dün yaptığım gibi yanağıma küçük bir buse kondurup elimi tutarak beni arabaya bindirdi.

Kıskanmış mıydı o?

🚓🚓🚓

Eveeeet geldi yeni bölümümüz canikolar.

Nasıldı bölüm, beğendiniz mi?

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayıııın. Kocaman kocaman öpücükler.

Bir sonraki bölümde görüşmek üzere hoşça kalın 🍀🤍