Profilimdeki "Gastronot frambuaz" kitabıma hepinizi bekliyorum 🌸

Beni takip etmeyi oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayıın 🌸

❤️‍🔥❤️‍🔥❤️‍🔥

"Anne! Anne ağlama ben iyiyim. Anne!"

Hıçkırıklarla ağlayışları buraya kadar gelirken derin bir nefes aldım. Çok canım acıyordu.

Hem kalbim hemde bedenim acıyordu.

Telefonum Damla'larda kalmış, saatlerdir kimseden haber alamamıştım. Gözlerimden akıp yanağıma damlayan yaşı hızla sildim.

Ağladığımı değil görmesini, bilmesini dahi istemiyordum.

Odada gezinen bakışlarım bilgisayarı bulurken hızla yatağımdan doğruldum.

Buradan Ekin ve Damla'dan haber alabilirdim.

Sohbet uygulamasına girip Ekin'in mesajına tıkladım. En son attığı mesaj kalbimi paramparça ederken klavyenin tuşlarına bastım.

Siz: Ekin, benim Başak.

Siz: Bilgisayarımdan yazıyorum. İyi misiniz? Damla kendine geldi mi?

Siz: Sen nasılsın?

Siz: Bak ben iyiyim, canım acımıyor merak etme.

Boğazım sanki ısıtılmış bir metal ile deliniyormuş gibi acırken titrek bir nefes aldım.

Bazen yalan sanıldığının aksine iyi bir şeye dönüşüyordu. Aşkın kör ettiği adama iki gözünü birden geri vermese de, umudu tekrardan hediye ediyordu.

Anında mesaj gelirken ekrana döndüm.

Ekin: Ben babamla konuştum Başak.

Ekin: Emniyetten bir sürü tanıdığımız var, en başında eski müdürü ve bir sürü komiser. Hani o it ben polisim bana bir şey yapamazsınız diye geziyor, seni tehdid ederek yanında tutuyor ya.

Ekin: Onu sana dokunduğu elinin teker teker hepsinin kırılacağı bir koğuşa göndereceğim.

Ekin: Sende korkma tamam mı?

Ekin: Ben buradayım.

Siz: Biliyorum, hissediyorum.

Siz: İyi ki varsın.

Ekin: Sende güzelim. Hep iyi ki var ol.

Siz: Damla iyi mi?

Ekin: Biraz daha iyi. Sen nasılsın?

Ekin: Bir şey yapmadı değil mi sana?

Parmaklarım alnımda kuruyan kana dokunduğunda acıyla gözlerimi yumdum. Yapmıştı. Yapmıştı da bu, ona nasıl soylenebilirdi?

Siz: Yapmadı.

Ekin: Bir saniye.

Ekrana görüntülü arama düştüğünde sertçe yutkundum. Onun beni bu şekilde görecek olması yeterince acı olsa da benim ona olan ihtiyacım çok daha fazlaydı.

Saçımla olabildiğince yarayı ve kanı kapatıp çağrıyı cevapladım.

"Güzelim."

Sesiyle dudaklarıma acı bir tebessüm peydahlanırken gözlerimi kapattım.

"Ekin."

Fısıldayışımla derin bir iç çekti.

"Bir tanem."

Gözlerimi aralayıp benim gibi acı bir tebessümle duran yüzüne parmaklarımı uzattım.

"İyi misin?"

Yavaşça başımı salladım.

"Ama bu yanımda olmana ihtiyacım olmadığı anlamına gelmiyor."

Kıkırdadı.

"Geliyoruz güzelim, alacağım seni oradan."

"Ekin, annem..."

Başını iki yana sallarken yatağına oturdu.

"O da hallolucak merak etme. Sen sadece korkma ve benim her daim senin yanında olduğumu bil yeter."

Başıma giren keskin ağrı ile başımı eğerken gizlediğim yara gün yüzüne çıktı.

"O ne Başak? Kan mı?"

"Hayır değil."

"O ibnenin sana vurduğu parmaklarını kesip tekrardan ona yedirmezsem bana da Ekin demesinler!"

Kapının kilidinden ses gelirken hızla başımı çevirdim.

"Kapatmam lazım, görüşürüz."

Leptopun ekranını hızla kapatıp bilgisayarı çekmeye koydum.

"Ne yapıyorsun sen orada?"

Omuzlarımı silktim.

"Oturuyorum, kör müsün?"

Başını sağ tarafına çevirip sabır çekerken elindeki poşeti bana doğru fırlattı.

"Al şunları ye! Annen olacak o yollu kafamı sikti sabahtan beri."

Hızla oturduğum yerden dogruldum.

"Annem hakkında doğru konuş! Kendine karıştırmazsın onu!

"Yeter lan!"

Yanıma adımladığında yanağıma sert bir tokat vurdu. Başımı eğmedim. Onu bu zevki, kendi isteğiyle canımı yapabildiğini göstermeyecektim.

"Analı kızlı hayatımın içine ettiniz. Geberin de kurtulayım artık."

Saçımı tutarak beni yatağa fırlattı. Cebinden çıkardığı kelepçeyi yatağın demir başlığına takip bileğime taktı.

"Vicdalıyım ki dua et, şuracıkta gebertmiyorum seni."

"Gebertsene hadi! Hayatım boyunca yokluğunla yaşarken öldürdün zaten. Babasın sen ya, baba! Değil beni böyle yatağa kelepçeyip eziyet etmek, acaba hangi anında yanında olmayalım, nasıl sevgimi belli etmeliyim siye düşünmelisin. Şimdi de gebert! Artık hissetmiyorum, yokluğun acıtmıyor. Çünkü beni bir babanın sevmesi gereken kadar hatta daha da fazla seven biri var. Buradan çıktığımda da bir daha adını dahi anmayacağım. Sen beni değil ben seni kalbimde öldürmüş olucam."

Yüzündeki afallamışlığın beraberinde gerileyip sert adımlarla odadan çıktı.

Kapı tekrardan üzerime kilitlenirken kendimi tutamayıp hıçkırarak ağlamaya başladım.

Gözlerimi kapatıp bacaklarımı kendime çektim. Hıçkırıklarım dinerken mayışmaya başlamıştım. Daha fazla mücadele vermezken kendimi uykunun kollarına bıraktım.

🌾

Fazlasıyla yüksek bir sesle gözlerimi araladığım saniye bedenime bir çift kol sarılmıştı.

"Güzelim, Başak.... benim korkma."

Hızla ona doğru dönüp kollarımı bedenine dolarken hala ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.

"Geldin."

"Gelmezsem ölecektim."

Alnını alnıma yasladığında fısıldar gibi konuştum.

"Gelmezsen ölecektim."

Hızla kolunu belime dolayıp beni kendiyle beraber odadan çıkardı.

Aşağıda bir sürü polis vardı. Dediğini yapmıştı. Babam ters kelepçeyle evden çıkarılıyordu.

"Seni bir abimle tanıştırmak istiyorum. Pars Arkın, baş komiser."

Pars abi bize doğru döndüğünde tebessüm ederek elini uzattı.

"Merhaba. Pars ben."

Yavaşça başımı salladım.

"Evet evet duydum."

Bakışları saçlarımın dibindeki yaraya takılırken Ekin atıldı.

"Bahsettiğim sevgilim, Başak. Daha sonra sizinkilerle beraber bir yemek yiyelim çok isterim ama yarası var şu an ve ödüm patlıyor. Sonra görüşürüz."

Pars abi başını sallarken el sallayıp annemin yanına adımladım.

"Anne, iyi misin? Bir şey yaptı mı sana?"

Annem sarılırken başını salladı.

"Hayır bir tanem yapmadı. Sen iyi misin?"

Geri çekilip bakışlarıyla beni incelerken yaramda durdu.

"Allah belasını versin. Kalk hastaneye gidelim, kanıyor kızım."

"Bizde şimdi gidiyorduk annecim."

Annemin bakışları Ekin'e dönerken kaşları çatıldı.

"Sen kimsin?"

Ekin annemin eline uzanıp tebessüm etti.

"Öpeyim annecim, damadın ben."

🌾

Pars.... ağlarım ama djdjdj

Nasıldı bölüm, beğendiniz mi?

Oy ve yorumlarınızı, kitabın gidişatı hakkındaki düşüncelerinizi buraya bekliyorum.

Kocaman öpücükler, bir sonraki bölümde görüşmek üzere. Hoşça kalııııın 🤍🌾