Ne çok yazıyorum ben

Şuursuzca arsızca yazıyorum

Utanmadan sıkılmadan üşenmeden

Unutmak için diyeceksiniz

Belki de aşık olmuştur

Neyin kahrından yazıyor bu diyeceksiniz.

Anlatamam ki işte bunu sizlere

Siz insansınız ben değil

Ben melek de değilim

Ben ne olduğumu bilemem, bilmedim de.

Yaşıyorum öylesine

Nefes alıp veriyor, bunu yaşamak sayıyorum

Benim hayattan umudum budur işte

Bir garip geldim bir garip gideceğim

Artık ne kırgınım ne kızgın

Çamurdan yapılmış puttan farkım yok benim

Ama kalbim öyle mi

Ona put demek ne haddime benim

Sürüyle geçseniz karşıma değişmem onu sizlere

Göremiyorum belki onu

İçimde bir yerde sessizce yaşıyor

Arada sıkışıyor, o adamı düşününce atıyor

Çocukluğuma gittiğimde sızlıyor

Ama asla kararmıyor, tertemiz kalıyor

Sanırsın ihtiyar bir bakire

O derece masum ve temiz

Bir 22 yıl daha görecek mi bu gözler bilemem

Masum ve temiz kalacak mı bu kalp

O adam da düşünecek mi beni

Çocukluğumu silecek miyim.

Ne yapacağım sahi ben?

-Ayşe Öztürk

10.4.22