Belli ki yaşını başını almıştı.

Siz buna büyümüşte küçülmüş deyin!

20sindeydi henüz, hayat bir tek ona,

Toz pembe rengini göstermemişti.

Nitekim bu onu bilse de,

Kavga edercesine savaşıyordu hayatla.

Günün birinde savaşmayıda kesti.

Hasta düşmüştü bunca koşturmaca arasında.

Bunu Tanrı'nın imtihanı olarak nitelendirdi,

Saf ve temiz duygularıyla.

Anası ince hastalıktan gidiverince,

Kalmıştı sabi kardeşiyle başbaşa.

Ve çağırdı onu ayyaş babası kardeşiyle

Başka çare göremeden sokuldu bir belaya,

Peşi sıra sabi kardeşiyle.

Çekti, çekti, çekti ama bir türlü çektiremedi.

21ine bastı basmasına hastalığı daha da

Nüksetti istemedi ayyaş babası,

Onu ve sabi kardeşini.

Kalacak, kaçacak, sığınacak

Kimseleri yoktu artık.

Zulme boyun eğmeye razıydılar.

Tanrı hasta ana, ayyaş baba verdi

Kime isyan etselerdi, kim vardı

Çevrede suçlayacak?