Aslında ben ikimizi sonbahardaki yapraklara benzetiyorum, bizde seninle bu hayat ağacından sağa sola savrulup durduk ama hep birbirimizin yanına konduk...

Büyük büyük acılarımız vardı ortak ve çoğu kez birbirimize sarılıp ağladık...

Ne yapsam anlayışla yaklaştın, ne yanlışın içine atlasam beni çekip çıkarmak için benden daha çok çırpındın!

Ellerin hep üzerimdeydi ve ben bunu hep fark ettim. Canımın içi dedin hep canımın içi...

Beni bu kadar mı içinde içten sevdin?

Garip derecede bir güven var kollarında, hani böyle canım acıya acıya da koşsam sana, kollarında açılıyor sanki bütün çıkmaz sokaklar bana... Arkamda olman bana hep her savaştan galip çıkacakmışım hissini yaşattı, ben senin olmamana kendimi hiç hazırlamadım bu hayatta...

Birde annem gibi kokan bir hava var üzerinde ki bu en sevdiğim, en sevdiğim huyun aslında...

Ben bu hayatta kimseyle bu kadar yakın olmadım abla...

Senden başka kimseye bu denli açmadım içimi asla...

Sen vardın; canım vardı adının yanında!

Hep ol, sakın gitme bak uzağıma... Ben güçlü biri olabilirim, mutlu yaşayabilirim, başarabilirim ama sen olursan daha huzurlu olurum... Sen olursan ben çok mutlu olurum...

Hani çocukken seninle uyurdum ya; sensiz uyku tutmazdı... O uzun saçlarınla oynardım bütün gece... Biliyorum bana kızardın saçlarını çektiğim için ama ben uyuyunca başucumda ağlardın, beni hep koruyacağına, yanımda olacağına dair sözler verirdin... Ben çok gece hıçkırıklarını duyup uyuyor gibi yaptım daha çok üzülme diye abla...

Seni hep duydum, bütün söylediklerin kulağımda...

Ben hep o saçlarınla oynayan ve senin yanımda olmana ihtiyacı olan küçük kedinim, ne olur beni hep böyle hatırla...