Ben anneme doyasıya sarılıp;

hiç seni çok özlüyorum, senin hasretin dayanılmaz bir şey, sensiz bırakma beni, kokun; saçların çok güzel, kollarının arası çok güvenli anne diyemedim...

Üzülür diye söylemedim...

Şimdi ağlaya ağlaya yazıyorum bu satırlara ama söyleyemiyorum...

Annem üzülmesin diye... Ben kaç gece anne öl diye dua ettim evet dua. Ölürse mezarına giderim, sarılırım dedim, koklarım toprak bile annem kokar dedim...

Çaresizlik diye bir şey var bu hayatta ve ben bunu iliklerime kadar hissettim... İliklerime kadar annesizliği yaşadım... Annemin yanına gidebildiğim zamanlarda sarılırdı bana ağlamamak için canımla cebelleşirdim resmen; ağlarsam annem üzülürdü...

Mutlu görünmem, babamlarda çok iyiyim demem gerekiyordu, yine de içi rahat etmezdi ama öbür türlü yanına da alıp bakamıyor kahrolurdu...

Anne yüreği diye bir şey var biliyorum bende anneyim şimdi...

Ama dünyaya bir kere daha gelsem önce annemin olduğu evde çocuk olmayı isterdim... Çünkü annen yoksa bir evde çocuk değilsin zaten...

Annenin olmadığı yerlerde sana acıyan, gece üstünü örten, yemek hazırlayanda olmuyor... Anne yoksa bir evde yabancısın sen o eve...

Bir bakmışsın kendi kendinin annesi olmuşsun, büyütmüş annesizlik seni...

Sorulsaydı bu hayatı seçmezdim de annem yine aynı annem olsun derdim!