Kendini yalnız hisseden tüm küçük kız çocuklarına...
***
İki farklı evrenden, birbirine uzanan paramparça eller... Kadının evreni ve adamın evreni. Adama tutundu kadın. Nereden bilebilirdi ki onu yok edenin karanlık olduğunu... Adamın sigarasından çıkan dumana takıldı kadın. Sustu. Sessizce kayboldu karanlıkta. Adamın gözlerine baktı bu kez. En derinlerdeki karanlığa. Onun karanlığına. Bir kez daha kayboldu karanlıkta. Bu kez etrafa baktı. Her yer karanlıktı, her yer boşluktu sanki. Bir şey fark etti kadın. O arafta sıkışıp kalan bir Araf`tı. Karan`ın Araf`ı ölmek istiyordu. Karan ise Araf`ını yaşatmak. Araf, arafta ölmüştü. Cennet ve cehennemin bir önemi yoktu.
Sevgisi evren tanımayanlara...
Sevmiştim, uzaktan uzağa. Acı çeke çeke. Kendimde ona tüm bu duyguları açıklayacak cesaret yoktu. Kaldı ki, onunla bir kere bile göz göze gelmemiştik ki. Sahi, adımı bile bilmeyen birine gidip nasıl olurdu da `seni seviyorum.` diyebilirdim? Ona açılacak olursam öyle herkesin herkese söylediği gibi kuru kuruya sevdiğimi söylemezdim tabi.
"Seni seviyorum. Evet, seni öylesine çok seviyorum ki bunun bir takıntı olmasından korkuyorum. Sevmesem bilir miydim her öğlen kahve içmezsen ders çalışamadığını? Bilir miydim, çok yorgun olduğunda saçlarını karıştırdığını? Bilmezdim tabi. Bilmezdim. Adını bile bilmezdim tıpkı senin gibi. Ama biliyorum. Çok düşündüm. Bu bir takıntı değildi çünkü senden bir beklentim olmadı. Çok hayal kurdum ama bunları gerçekleştirecek kadar özgüven sahibi de değildim. Tüm bu olumsuzlukların yanında tek bir şey olumluydu. O da seni sevmem. Beni sev diye söylemiyorum. Sadece bil. Kötü hissettiğinde sana duvar olabileceğimi. Birazcık bile karşılık beklemeden ve gram umutlanmadan. Bana gülümsersen bile umutlanmam ben. Seni sevdiğimi bil, yalnız hissetme diye bil."
Ve yeter ki bana bir kere gülümse...
________
Not: 7 bölüm + 1 özel bölümlük, kısa kitaptır.
