"Kimi zaman kader, en derin siperlerde saklı bir sevdayla çıkardı insanın karşısına." Yıllardır köyde tutulan, hayallerinden uzaklaştırılan Berfin, ailesinin onu kuma olarak satmaya karar vermesiyle hayatının en karanlık gününe adım atar. Çaresizlikle, kader diye önüne konulan düğünden kaçarken kendini karanlık bir gecenin içinde bulur. Kaçarken nefes nefese ormanın derinliklerine sürüklenir ve bir çukura düşerek bilincini kaybeder. Aynı günlerde, Mardin`de görev yapan Üsteğmen Tufan Karahanlı, timi Kale Timi ile birlikte kritik bir görev için Van`a gönderilmiştir. Görevin ortasında, ormanın sessizliğini delen bir yardım sesine benzer bir yankı duyar. İz sürerek çukura ulaşır ve ölümle yaşam arasındaki çizgide duran genç bir kadına-Berfin`e-rastlar. Tufan, bilinci gidip gelen Berfin`i sırtında taşıyarak yakınlardaki terk edilmiş bir kulübeye götürür. Fırtınalı gece boyunca onu korur, ateş yakar, üşümesin diye kendi montunu örter. Bilinci yerine geldiğinde Berfin`in anlattıkları, Tufan`ın yüreğinde bir şeyleri sarsar. Sabah olduğunda, Berfin`i arayan babası ve abisi kulübeye ulaşır. Berfin`i Tufan`la aynı odada, geceyi yalnız geçirmiş hâlde görünce, köyün töre anlayışı hemen devreye girer. "Bu saatten sonra tek yol var," der babası. "Evlenmek zorundasınız." Ne Berfin hazırdır buna... Ne de Tufan bir anda böyle bir sorumluluğa. Ama o an bilmedikleri şey şudur: Bu zoraki başlangıç, ikisinin kaderini birbirine yazan yolun ilk adımı olacaktır. Berfin özgürlüğün, Tufan ise kalbinin kapılarını açmanın ne demek olduğunu bu yolculukta öğrenecektir. Aşk, bazen kaçarken bulunur. Ve bazen, kader sandığın şey aslında kurtuluşundur...

Üniversitedeyken hoşlandığı çocuğu kıskandırmak için gidip sınıfın inek çocuğunun kucağına düşer. 🎀 Adam, yıllar sonra öğretmenlik yaptığı köyde gözükara ve Karadenizli bir Yüzbaşı olarak karşısına çıkar. "Sıcaklığın hala kucağımda öğretmen hanım."

Bir Türk askerini Kürt bir kıza olan aşkı…İmkansız denilen kavramı yok sayarak Kürt bir hemşireye aşık olan Kunt Karelev bu aşka esir olan Jiyan Azad bu aşkın alevleri iki genç ruhu yakacak… DİKKAT Bu kitap askeri kurgu olmasına rağmen sumut sahneler bulunuyor

133K OKUNMA alan kitabımı yayınlamaya başladım. Askeri , Platonik karışık gel oku pişman olmayacaksın. Kitabımın hakları tamamen bana aittir. Kitabımın kopyalanması , çalınması durumunda yasal işlem başlatılır.

Yıllar geçti ama biricik annemizin yeri bir türlü dolmak bilmedi. Acımızı da yanımıza alıp bambaşka bir şehire geldik. Peki yıllar sonra her şeyin başladığı yere dönmeye karar verirsek: KEMER Mahallesine.. Kardeşliğin, dostluğun, ailenin, en önemlisi aşkın mahallesi; KEMER.

Bir mahalle. İki kadın. Ve yavaş yavaş içeri sızan yepyeni bir hayat... Hüma ve Miray, geride bıraktıkları onca karmaşadan sonra küçük bir mahalleye taşınırlar. Yenimahalle; sokaklarında çocuk kahkahaları, balkonlarında çiçekler, pencerelerinden umutlar süzülen bir yerdir. Burada, tozlu raflardan silinmiş bir hayalin peşindedirler: Bir pastane. Küçük bir dükkan, büyük bir başlangıç. Ama bazen hayat, tam da en sessiz anlarda başlar. Fırın kokularının arasına anılar karışır, mahalleye sinmiş sesler kalbin içine işler. Camdan içeri yalnızca güneş sızmaz; geçmişin gölgeleri, geleceğin ihtimalleri ve belki... bir çift göz de o camın ardında bekler. Bu, acele etmeden anlatılan bir hikâye. Yavaş yavaş. Tıpkı mutluluk gibi...

Miray okuldan eve dönerken kafasına aldığı darbeyle bilincini kaybedip yere yığılmıştı.Gözlerini yavaş yavaş araladığında evde ya da sokakta değildi. Ne olduğunu yavaş yavaş hatırlamaya başlamıştı.”Öğrencileriyle son dersini yaptıktan sonra sahil kenarında eve doğru yürümeye başlamıştı.Kafasına aldığı darbeyle bilinci kapanmıştı” aniden hatırladığı olayla yataktan hızla doğruldu karşısında bir adam koltuğa oturmuş Mirayı izliyordu.Evet Miray bu adamı tanıyordu. Babasının şirketteki ortağı;”Kılıç Altun”Miray’ın ağzından çıkan isme karşı Kılıç Altun sırıttı. “Sonunda uyandın uyuyan güzel” Miray bilmiyordiki bu saatten sonra hayatı hiç tahmin edemeyeceği kadar değişecekti.

Göreve gittiğim de azerbeycanlı bir kızı kurtardık en fazla ne olabilir ki dedim kendime ama bu kızın her şeyim olacağını bilmiyordum.

Abisini bulamayan Liva, bir anda yalnışlıkla Atlas`a sarıldı. Atlas, şaşkınlıkla,ona sarılan kıza bakıyordu. Liva, başını kaldırıp, "Abi..." diye fısıldadı. Atlas, derin bir nefes aldı, ve konuştu "Söyle abisi"

"Ben yapmadım!" Dedim hırlarcasına. Zor nefes alıyordum. Boynumdaki halatlar canımı yakmaya başlamıştı. "Öyle mi? Kayıtlar öyle demiyor ama!" Dedi bilgisayardaki kamera kayıtlarını göstererek. Ağzımdaki kanı yere tükürdüğümde kameradaki ki kişinin ben olduğumu gördüm. Ama, nasıl olabilirdi ki? Böyle bir yere gittiğimi hatırlamıyordum bile! Ailem bu olayı duyarsa ne yapardım, onu bile bilmiyordum. Çaresizlik vücudumu öyle bir sardı ki nefes alamayacak, hareket edemeyecek hâle geldim. Sanırım sona yaklaşmıştım.