2. Bölüm

NUR

(Bu şiir, çalınmış hayatlara ithaf olur...)

Memleket kokusu doldurarak bavula

Rize'den göçüp gelmişler İstanbul'a

Nur altı kardeş büyüğü narin bir kız

Her gün Kadıköy rıhtımına gelirdi yalnız

Bir beklediği vardı belliydi her halinden

Pür dikkat kesilirdi kim inerse gemiden

Gel zaman git zaman geçip gitti seneler

Bir haber çıkmadı o giden sevgiliden

Küflü bir kederle çürüttü tüm gülleri

Bir melâl kuyusuna gömüldü hayalleri

Üşüttü rüzgar ıslattı yağmur

Çehresine hep aynı hüzün vurur

Anne baba dertlendiler derinden

Umudunu kes dediler vefasız sevgiliden

Yalvarmak nafileydi buyruk kesindi

Konu komşu başı bağlandı desindi

Yüreği dağayazı mecburen oldu razı

Duyulmadı feryadı hükümsüz itirazı

Evlendi Nur eremedi muradına

Son anda minik Didâr yetişti imdadına

ADIM

Güvendiğim dağlara kar yağdı birer birer

Ruhumda bin hicranla tutuştu o nağmeler

Yollarım dikenliydi yıllar oldu celladım

Bir gayya kuyusuna gömüldü kaldı adım

Seyrettim her akşam kızıl rengini ufkun

Ağarınca tan hüzünle dağıldı uykum

Bir değirmen taşına düşünce günler

Sükuta râm olduk unutuldu yeminler

Azığımız yetmedi yol uzun ve çetindi

Bir vakit yaklaşsam da yoluma akşam indi

Firakınla kavruldum alevler yudumladım

Ah Aşk’ın esrarını aynalara sorsaydım

BİRDEN ÖLMEZMİŞ İNSAN

Hatalarımdan hiç mi hiç ders çıkarmadım

Vazgeçmedim günahlarımdan

Şimdi bir sıradağ taşıyorum omuzlarımda

Kalbime cıva gibi ağır bir şeyler çöküyor

Bulutlar gibi dağılıyor düşüncelerim

Bomboş kalan ellerim paltomda yer arıyor

Kirlerini bulaştırmak için midir nedir

Bilmiyorum

Soğuk kış günleri cama hohlayarak bir şeyler yazdığım

Eski zamanları özlüyorum

Öyle küt diye düşüp ölmezmiş insan arkadaş

Her an biraz daha eksilerek ölürmüş meğer

Anlıyorum

Anlıyorum ömrün de çağla mevsimi varmış

Sıcak yaz günlerinde

Şimdi yerinde yeller esen

Beyaz badanalı köydeki evimizin

damına serilmiş yatağımda

Koynuma yıldızları alarak

Tatlı bir uykuya dalıyorum bazen

Bazen kuşluk vakti bir otobüs yolculuğunda

İlk kez gördüğüm şirin bir Anadolu kasabasından geçerken

Birden uyanıyorum uykudan

Mahmur yüzümü oluşturup etrafı seyrediyorum

Hayatında hiç yeni bir elbisesi olmamış

Bıyıkları yeni yeni terlemiş

İlk yitiğim

Kardeşimin ansızın gelen kara haberini alıyorum

Soluksuz kalıyorum

Bazen de bir dağbaşı yalnızlığıyım baştanbaşa

Serin bir yel esiyor terli alnıma ferahlıyorum

Gözlerimden yanaklarıma süzülüveriyor iki damla yaş

Öyle küt diye düşüp ölmezmiş insan arkadaş

Biliyorum

TIRPAN ZAMANI

Yolları aramıza engel diye sen koydun

Kumlara “Son Kuşlar da Öldüler” kitabını da

Bir dut ağacı meyvesini tırpan zamanı verir

Gelip oturuyordun gölgesine

Dağları aşarak gelen beyaz bir suydun

Köpüre köpüre bir şelaleden dökülen

Uzak bir gölden koparılmış bir sazı andırıyordun

Karışıyordun kapkara bir isyan gibi melal denizine

Zorbela duruyordu gözlerin kıyısında bir uçurumun

Sanki binlerce yıl sonra ehramdan kalkıyordun

Yine gelirsen

Ilgın ağaçlarının gelinlik giydiği mevsim olsun

YÜZLER KENTLER VE ÇİÇEKLER

Hüznü sonsuzmuş gibi lal bir nağme büyüyor içimde

Eski bir yol hikâyesinin izini sürüyorum

Sevgilinin ölü gözleri boylu boyunca uzanıyor içimde

suskun

ve soğuk

Ardımda bıraktığım çiçeklerin

erken boyun büküşlerini anımsıyorum

eski adreslerimden taşınırken

İhanetim affedilemez

bazı saatler vardır

yeniden kurulmaya verilemez

ve bunu senden daha iyi

kimse bilemez

Vakit varken

geçtiğim tüm kentlerin peçelerini indirin yüzlerinden

DENİZİNDE KALBİ VAR

belde derin bir uykunun kollarına düştü

birer birer söndü ışıklar

rıhtımda terk edilmişliğin derin hüznü

ritimsiz vuruyor sahile kurşuni sular

lacivert bir çarşaf sardı gökyüzünü

bu yaşımda be yeni anlıyorum

denizin de bir kalbi var