Kayıplara karışan bir yansıma haliydi gözleri,

Boşluklara ve uzaklara nispet edercesine,

Umutsuz bir saydamlığın bulutlarına uzatırdı ellerini,

Ve odasının duvarlarına asardı her gece yalnızlığın o soğumuş izlerini.

Düşüncelerinden fışkırıp yeşermiş koca bir hayal ülkesi,

Kendisi zaten baştan sona sessizliğin yegâne eseri,

İçinde terk etmediği onun bu çocuksu neşesi,

Senin kalbini tırmalayan bu acının bitecek mi nefesi ?