Bosna Savaşı’nın kavruk coğrafyasında, Mahur ile Rumi’nin aşkı, savaşın ateşiyle sınanan bir hakikatti. Mahur, tıp eğitiminin yarım kalmış sayfalarını geride bırakıp ölümün eşiğinde nefes taşıyan bir kadın; Rumi ise savaşın enkazında bile kelimeleriyle umudu arayan bir adamdı. Onların sevgisi, yalnızca bir bağlılık değil, savaşın her şeyden soyduğu insaniyetin son direnişi gibiydi. Zaman ve mekanın ötesine sızan bu bağ, kan ve külle yoğrulan bir kaderin içinden ışıyordu. Fakat savaş, bu aşkı kutsallaştırmak için önce tüm ağırlığıyla üzerine çökecekti.

Olaylar film şeridi gibi gözünün önünde canlanırken sanki zaman durmuştu mavi kelebek simgesi olan bir bilet vardı elinde Kod adı ay yıldız

"Biz ölüyoruz ama onlar da kazanamıyorlar." -Aliya İzzetbegoviç *** Kadın, gözlerini kendine doğru gelen üniformalı adamın yüzüne dikti. İçindeki çocuk gözü yaşlı bir şekilde geçmişteki varlığına tutunurken kadın bunun artık olmadığına ikna olmuştu. Yeşil gözleri, içinde karmaşık duygular barındırıyordu. Adamın yaklaşmasını istemiyordu, ama beklemekten başka bir şey yapamıyordu ve bildiği şey iç güdüsel olarak, artık ona güvenmediğiydi. Nikola Vedran`ın gözleri kadına doğru kaymıştı, Hena`nın kıvırcık saçları rüzgarda savruluyordu, yüzü eskisi gibi yumuşak değildi oldukça sert bir ifade oluşmuştu yaşananların etkisiyle. Vedran sertçe yutkunup başını daha da havaya kaldırdı. Bir kaç adım kalmıştı aralarında o zaman durdu. İçi ikiye bölünmüştü bir yandan sarılmak istiyordu diğer yandan ise silahı bırakamıyordu. Fakat bildiği tek bir şey vardı, kalbi hala onun için atıyordu. -Şeyma Daldallı