Lara Yılmaz ve Aras Sayar... İkisinin de güçlü imajları, zıt karakterleri ve hiç beklemedikleri geçmiş hikayelerinin, aynı noktaya çıkması... (Hikayemi beğendiysen, takip etmeyi ve hikayemi beğenmeyi unutma. Okuyan herkese, şimdiden sonsuz teşekkürler ɛ>) ... Adalet terazisini tutan kadınım. Gözlerim bağlı, göremiyorum. Adaleti iyiye kullanmaya çalıştıkça, zorlukların arasında boğuluyorum. Elimde kılıç, kendimi mi koruyorum? Yoksa, başkasına mı zarar veriyorum? Bilmiyorum... "Gölgelerin Adaleti, yalnızca bir aşk hikâyesi değil. Adaletin, sevginin ve karanlık sırların gölgesinde yazılmış bir destan. Ve bu destanın her satırı, sizi kendi gölgelerinizle yüzleşmeye çağıracak."

Zili çaldığımda kapının açılmasını bekledim. Kapı açıldığında Asil oldukça şaşkındı, beklemiyordu ona gelmemi. Senin benden başka gidecek yerin yok. Bunu o aklına kazıyacaksın. Benden başka hiçbir yere gidemeyeceksin. “Alin?” Çantamı ilk defa önemsemeyip kenara attığımda aramızdaki mesafeyi kapatmak için ona ilerledim. Parmak ucumda yükseldiğimde olabildiğince onu kendime çekip öptüm. Karşılık verip vermemesi beni ilgilendirmiyordu. Eğer ondan başka gidecek yerim yoksa, o yeri bana kendisi verecekti. Dudağını benden ayırdığında durmadı. “Gitmek için geldiysen, bu sefer izin vermeyeceğim.” “Gitmek için gelmedim.” dedim kesik kesik alabildiğim nefesle. “Yerini bileceksin bundan sonra.” Yutkundum. “Benim karımsan bu eve geleceksin. Burada yaşayacaksın.” Elini sertçe kapıya koyduğunda tekrar üstüme eğildi. “Gerekirse benimle uyuyacaksın.” Birbirimizi sevmeden bu mümkün müydü?

"Ben hep seni sevdim ama romantizmi istemeyip bitiren sendin." Keskince gözlerime baktı. "Sanırım sana fazla geldim ya da beni kendine yakıştıramadın, ziyanı yok."