"Kendi dünyasında her şeyin yolunda gittiğini sanan Eliz, bir gün öğrendiği gerçeklerle sarsılır ve tüm hayatını geride bırakır. Yaşadığı korkunç olayın ortasında bir adamla tanışır ve kendini onun peşinde bulur. Ona güvenmemesi gerektiğinin farkındadır ama ne yapacağını bilemez halde onu takip ederken kendisini bir anda şehrin Yasak Bölgesi TİAZZA`nın önünde bulur. Buraya girdiğinde bir daha çıkamayacağını bilir. Gidecek başka bir yeri olmayan genç kız, kendisini kurtaran adamın zoruyla Tiazza`ya adım atmak zorunda kalır. Ardında kalan oyunlardan ve düşmanlardan habersiz olan Eliz`i Tiazza da yeni bir hayat bekler. Her şeyin bir nebze düzeleceğini sanan Eliz, tüm gerçeklerle daha da sarsılacaktır. "Burası..." derken sesimin titrediğinin farkındaydım. Nefes almak zorlaştı ve bir anlığına gözlerim karardı. Kötü insanlardan kaçmama yardım eden adam aslında kötünün ta kendisiydi ve o an ben bir şeytanla anlaşma yapmıştım. Üst dudakları yukarıya doğru keyifle kıvrıldı. Halinden oldukça memnun görünüyordu. Dudakları aralanırken ortaya attığı sözler bomba etkisi yarattı. "Tiazza`ya hoş geldin kaçak!" NOT : Tiazza herhangi bir ülkede bulunan bir mahalle/cadde/ bölge vs. bir yer değildir. Tamamen benim hayal gücümle uydurduğum bir isim ama siz kendi yaşadığınız şehirde bir yermiş gibi hayal edebilirsiniz.

Aşiret ağası ile evlenmek zorunda kalan Yarenin hikayesi

Mina ailesinin taşınmasıyla bir yurtta yaşamaya başlar yurtta tanıştığı arkadaşlarının hayatını nasıl etkileyeceğinden habersizdi özellikle de Göktuğ`dan. Bol mizahlı genç ortamı olan bir kitap biraz da eğlenelim değil mi?

(İLK 10 BÖLÜM DÜZENLEMEYE ALINMIŞTIR) Bazen içindekileri haykırmak istersin ya hani böyle ses tellerin yırtılana kadar bağırmak içindeki bütün nefreti acıyı kusmak Yanında olsun istersin elini bırakmasın istersin görmek, sarılmak, öpmek istersin, koklamak hissetmek istersin. İşte ben bunların hepsini istiyordum ama gerçekler izin vermiyordu. Günahkar bir mafya dünyasının içinde olan hiç aşık olmaması gereken tertemiz ve masum olan bir kıza aşık olan Savaş Özdemir. Abi dediği adamın ona olan aşkını öğrenip ne yapacağını bilemeyen ve sonra ona sırılsıklam aşık olan bir kızdı Yeşim Vural. "Bir katile çok aşıksın ama onu ne yapacağız?" "Haklısın Sen katilsin bende senin gibi birine aşık olan bir salağım" "Ben günahkarım sende benim gibi birinin günahlarını göremeyecek kadar salak değil masumsun bir daha sakın karşıma çıkma çünkü dediğin gibi artık duygusuzum." Aynı mahallede yaşayan iki dost ailenin çocukları birbirine aşık olur ama adam hiç de göründüğü gibi biri değildir. Yeşim ve Savaş`ın Gizli Saklı Aşkı...

Nüzhet, hayatının olağan akışına bomba misali düşen Emir Kaan’la değişen düzeni ve duyguları ile baş etmek zorunda kalırken geçmişten gelen bir sırla hayatının iplerini elinden kaçırır. Fakat hayat aldığı kadar verirdi. Nüzhet elinden alınan gerçeklere karşılık hayatın ona sunduğu sürprizle tekrar hayatının iplerini ele alırken Emir Kaan’ın bu yeni hayatında hangi rolde olacağı ikisi içinde muammaydı. Her şeye rağmen Emir Kaan’ı affedebilir miydi? Her şeye rağmen gece, gün ışığını kabul edebilir miydi? ☯☯☯ “Ben ölmüş gibi hissederken, hatta neredeyse ölecekken sen yoktun yanımda.” Gözlerini yumdu. Göz pınarlarından yanağına inen damlalar kalbime aktı. Fakat bunları söylemek zorundaydım. Canımın acımasına rağmen, onun acı çekmesine rağmen. “...Sen yoktun, söz verdin ama yine de herkes gibi beni yarı yolda bıraktın.” Sona doğru kısılan sesim hıçkırıklarımla kesilmişti. Kollarımda hissettiğim nazik dokunuşla bir nebze kendime gelerek bakışlarımı ela gözlerine çevirdim. Ağlamaktan, belki de uykusuzluktan dolayı kanlanmış gözlerinde beliren pişmanlık ve acı, onu suçlar gibi söylediğim sözlere beni pişman etmişti. Gülümsedi yine de. Beni teselli eder gibi, haksızsın der gibi. “Yanılıyorsun, ben her zaman yanındaydım ama sen görmeyecek kadar bana kördün.”

Senin nefretin benim aşkım......

hardworkingolive: Müstakil misiniz? (03.34)

Ailelerin sayesinde yapılmış bir evlilik, ne kadar sabrımı sınayabilirdi diye düşünüyordum. Sonuçta basit bir evlilikti. Evleneceğim kişiyi bir ev arkadaşı olarak görürsem sorun yoktu. Tabii bu "Sorun yoktu," cümlesinin geçerliliği, evleneceğim kişinin nişanımızı atan Altay Yiğit olduğunu öğrenene kadardı.

İmkânsız`a inanırdım ben ama imkânsız denilen herşey küçük ihtimalmiş.İmkânsız diye bir şey yoktu bunu bana o göstermişti hemde en acı şekilde. Çığlık atmıştım,ağlamıştım,ölmüştüm,yok olmuştum,parçalanmıştım,yıkılmıştım.Bunu o yapmıştı Kaner Oktay Yaraslov.Bu isim benim herşeyimi elimden almıştı.Bu isim ölümcüldü.Bu isim zehir kokuyordu. Gitmişti ve arkasında beni yine ve yine bırakmıştı.Gitmişti ve bana sadece ızdırap bırakmıştı. Ama er ya da geç herkes bedel öderdi çünkü ben bir şeye inanırdım.Göze göz dişe diş cana karşılık can.

05*********:alo Güliz gelen kalın tok erkek sesi ile telefonu kulağından uzaklaştırıp ekrana baktı fakat ekran artık tamamı ıle siyahlaşmıştı acaba ses yeri de mi bozuldu diye düşünmeden edemedi kendi kendine düşüncelere dalınca karşıdan gelen sinirli kalın ses ıle yerinden sıçradı 05*********: alo diyorum duymuyor musun lan !!! Karşıda ki kişinin Elif olmadığını tahmin edıyordu fakat Emin olmak için tekrar sordu Güliz: alo elif sen misin? 05*********:ordan bakınca elife benzer sesim mi var dalga mı geçiyorsun sen benim ile sen kimsin !! Yükselen ses ile tekrar yerinden sıçrayan güliz hem korku ile hemde bu kadar kaba olması sinirini bozmuştu sinirlerine hakim olamayıp ve güm yorgunluğu ile bir anda o da sesini yükselterek “Asıl siz kimsiniz ve benim ile bu kadar kaba konuşma hakını kim veriyor size bir yanlış anlaşılma oldu ben değilim deyip kapatabilirsiniz neden bağırıp çağırıyorsunuz !” Diyerek karşıdan cevap beklemişti 05*********: ben kimim öyle mi ben kimim Güliz: adamın cümleyi soğuk bir Ses ile tekrar etmesinden o kadar çok korkmuştu ki Arkadan gelen sese kulak kesildi Güliz “ Abi bunla işimiz bitti napalım “ Neyle işi işi bitmişti bu kimdi neler oluyor gece gece diye kendi kendine sorulara boğulmuştu “Geliyorum birazdan az bir işim var” dedi adam sesinin tınısında ki aynı soğukluk ile Evin pencerelerine bakıyordu Güliz sanki bir anda içeri girecekmiş gibiydi karşısında ki adam . Gece gece neye bulaştığını farkında bile değildi halbuki

Her şey bir kaza ile başladı. Bir kaza, 3 can, geride kalan küçük bir kız daha 7 yaşında. Daha 7 yaşında olmasına rağmen ailesinin kanlı bedenlerini gören küçük bir kız. Herkesi, Herşeye rağmen kendi ayakları üstünde duran bir kız. JİYAN ZEMHERİOĞLU Ailesinin annesinin, babasının ve abisinin ölüsünü o kanlı bedenlerini gören bir kız. Ailesinin vefatından sonra Aşiretin tek Varisi olan bir kız. Tüm Doğu`ya ve Doğu`nun en büyük aşiretlerinden biri olan ZEMHERİOĞLU aşiretinin tek Varisi. Babası Mustafa ZEMHERİOĞLU. ZEMHERİOĞLU aşiretini ve Doğu`yu Yöneten bir Ağaydı kendisi lakin feci bir kaza sonucu hayattan kopan bir adam. Onun ailesinden geriye kalan ise kızı JİYAN ZEMHERİOĞLU. Aşiretin Varisi gelecekteki Hanımağası JİYAN NEVA ZEMHERİOĞLU

Bir cennetti düşünü kurduğum, Bir cehenneme verildiğimde. Düğün gecesi vurulan kocamın yerine kardeşine verildiğimde başladı benim kıyametim. Boran Safir, cennetime cehennem gibi sarıldı.

Hüzün yağmurunda aşk, duyguların en derin ve yoğun haliyle yaşandığı bir deneyimdir. Yağmurun damlaları, içimizde biriken özlemleri, geçmişin izlerini ve geleceğe dair umutları yıkayıp temizlerken, aşk bu duygusal fırtınanın ortasında parlayan bir ışık gibi belirir. Hüzün, aşkı daha anlamlı kılar; çünkü insan, kaybettikleriyle birlikte kazandıklarını daha iyi anlar. Bu duygusal dengesizlik, aşkı besleyen bir kaynak hâline gelir. Yağmurun huzur veren sesi, aşkın hüzünle birleştiği anlarda kalbe dokunan bir melodi gibi yankılanır. İşte bu nedenle, hüzün yağmurunda aşk hem bir sığınak hem de bir arayışın ifadesidir.

Onlar, kökleri asırlardır toprağa kök salmış törelerin zincirlerine bağlı; yitirilmiş hayallerin, yarım kalmış hikayelerin kahramanlarıydı. Kader, yollarını birbirine düğümlemişti, istekleri dışında bir savaşa sürükleyerek. Ellerinde ne silah vardı ne de söz hakkı. İki farklı dünyaya ait bu iki genç, acımasız bir geleneğin ortasında savruluyordu. Bir yanda sevgi dolu, kırılgan kalbiyle yaşamın naif yanına tutunan Mihriba; diğer yanda, içindeki kin ve öfke ateşiyle gözünü karartan Azad Mirza. Mihriban ve Azad Mirza... İkisi de aynı kaderin farklı yollarına sürüklenmiş, zoraki bir evliliğe mahkûm edilmiş iki genç. Mihriban, her ne kadar bu evliliği kabullenmese de, törelerin baskısı altında boyun eğmek zorunda kalır. Azad ise, bu evliliği sadece bir anlaşma olarak görür; kalbinde Mihriba`ya yer olmadığını, bunun asla gerçek bir evlilik olmayacağını düşünür. zamanla, törelerin ve geçmişin açtığı yaraların arasında kendilerini bulmaya çalışırken, bir seçim yapmak zorunda kalacaklar: Ya törelerin zincirlerine teslim olacaklar ya da kendi yollarını çizecekler Güvercinin kanatlarında saklı masumiyet, yırtıcı bir kartalın pençelerinde yanıp kül olurken, çölün sıcak rüzgarları bu iki yaralı ruhu birbirine yakınlaştıracak mı? Yoksa törelerin acımasız kelepçesi onları sonsuza dek ayrı düşmeye mi mahkum edecek? Yarım kalmış umutların ve közlenmiş intikamın ortasında, bu iki kalp yan yana geldiğinde ateş mi harlanır, yoksa küllerle örtülmüş bir barış mı doğar?

WATTPAD DE 7,91M OKUNMA! Manevi ailesini kaybeden ve bundan dolayı manevi kardeşiyle arası açılan Berra Derin duyduğu hakaretlere, gördüğü dışlanmaya daha fazla dayanamayıp soluğu İstanbul`da alır. Kendine yeni bir yol çizmeye karar verirken hesapta olmadığı bir şey olur. Kaan Erdinç ile yolları kesişir. Kaan Erdinç`in geçmişi açığa çıkmasıyla beraber Berra kendini siyah beyaz dünyasında bulur. Bu dünyadan kendini uzaklaştırmak isterken Kaan`ın eli Berra`nın hep üstünde olur. ALINTI "Gideceksin dedim!" Dudağının arasından tısladı. Sinirli hali beni korkutuyordu. Fakat gitmemi istiyordu. Burasının benim için tehlikeli olduğunu söylüyordu. Beni mi düşünüyordu? Sanırım bu son soruyu bin defada tekrarlasam usanmayacaktım. Çünkü söz konusu bendim. "Benim hakkımda hiç bir şeye karar veremezsin anladın mı?" Yüzüne avazım çıktığı kadar bağırdım. İki ellerimle omzuna bastırdım. "Hiç bir yere gitmiyorum, bunu o taş kafana sok!" Kaan`ı omzundan iterek odadan koşar adımlarla çıktım. Arkamdan "Berra!" Diye kükredi. Asansörün kapısı açılınca `0` düğmesine bastım. Kapının hızlı kapanması için düğmeyi zorladım. Kapı yavaş yavaş kapanırken gözlerimi kapattım. Rahat bir nefes verip gözlerimi açtım. Asansör kapısının arasında el görünce çığlık attım. Tek eliyle asansörü durdurdu! "Sen manyaksın!" Yüz ifadesi beni çok ürkütüyordu. Üstüme doğru gelince kendimi kapana sıkışmış gibi hissettim. Hızlı bir hareketle herhangi bir asansör düğmesine bastı. Asansör ani bir çekimle durdu. Işıkların sönmesiyle gözlerimi kapattım. "Kes şunu!" Soğuk ve güçlü elini çenemde hissettim. Çenemi sıktığında acıyla inledim. Refleks olarak iki elimle, çenemi sıktığı elini tuttum. İtmeye çalışıyordum fakat gücüne karşı gelemiyordum. Ne yaptığını idrak etmeye çalışırken nefesini tenimde hissettim.

Güneş gibi parlak bir kadın; Melek Aslanoğlu. Adının hakkını veren doğunun ve güneyin ateşi; Ateş Aslanoğlu Kadere mahkum kalmış bir aşk. O kadere düşen bir karanlık. Ama o kadere doğan bir kelebek bir güneş. Acılarına rağmen kelebek güneşten doğup gelmişti.

Aslında Wattpad`de yazıyordum fakat kapandı buraya geçtim. İyi okumalar! "Gerçekler midir insanın kalbini en çok yakan yoksa o gerçeklerin arkasında saklanan kişi midir bu korkuya sebep olan?"

İnsan kırıldığında o parçaları birleştirecek insanlar olmalı yanında.

Ben, Beritan… Töre evliliğinin, yani berdel geleneğinin kurbanı olan bir kadınım. Kendi isteğim dışında, hiç beklemediğim bir anda, bilmediğim bir hayata sürüklendim. Karanlık bir noktaya, soğuk bir yabancıya, hiç tanımadığım bir adama adım atmak zorunda kaldım. Ve o adımı atmamdaki sebep ne sevgi ne de istekti. Sadece bir kefaretti… Bir bedeldi. Bir borçtu. Ve benim kaderim, abimin hayatını kurtarmak için ödenen bir anlaşmaya sıkışıp kaldı. Bana öğretilen tek şey, bir kadının varlığının ailesinin borçlarını kapatmak için kullanılabilecek bir araç olduğuydu. Ve ben de o araç olmuştum. O adam… Tanımıyordum onu. Gözlerinde bana ait hiçbir şey yoktu. Ne bir tanıdıklık ne de bir sıcaklık… Sadece derin, uçsuz bucaksız bir soğukluk. Aramızda ne bir bağ vardı ne de bir ortaklık. Aynı çatı altında yaşayan, birbirine mecbur iki yabancıydık. Ve bu evlilik… Bir anlaşmaydı. Bir zorunluluk. Ama her geçen gün, her dakika, her nefeste… İçimden bir şeyler kopuyordu. Aşk yoktu. Sevgi yoktu. Aramızda yalnızca intikam vardı. Kırılmış, kararmış kalplerin oluşturduğu dipsiz bir boşluk… O adamın varlığında kayboluyordum, gözlerindeki soğuklukta eriyordum. Onun da bana karşı bir hissi yoktu. Ne bir ilgi ne de bir beklenti. Sadece birbirimize yabancıydık. Ve bu yabancılık, her geçen gün daha da büyüyordu. Ama sonra fark ettim… Sessizlik, bazen kelimelerden daha fazlasını anlatır. Onun gözlerine her baktığımda, o buz gibi bakışların ardında bir şeylerin gizlendiğini hissediyordum. Acı mıydı, öfke mi, yoksa geçmişin küllerine gömülmüş bir pişmanlık mı, bilmiyordum. Ama orada bir şey vardı. Ve beni en çok korkutan şey şu: Ya o soğukluğun ardında saklanan şey, bir gün bana dokunursa… Ya ben de değişirsem? Bu bir oyun değil. Bir masal hiç değil. Kimse mutlu bir son vaat etmiyor. Ama içimde bir korku var. Ya bu zorunluluk, hislerimi benden çalmak yerine bana bilmediğim bir şeyi öğretirse? Ya nefretin içinde sıkışmış duygular, zamanla başka bir şeye dönüşürse? Ya o adam, bir gün bana gerçekten bakarsa… Ve ben de ona bakmaya başlarsam? Bilmiyorum. Tek bildiğim şey, içimde sessizce büyüyen bir ihtimal. Ve en çok korktuğum şey, o ihtimalin bir gün gerçeğe dönüşmesi…

Hafızamı hatırlamak için günlerdir çırpınıyordum. Kimdim ben, neredeydim? Neden bu eve hapistim ve neden ölüm kokan bu adam her günümü mahvedeceğine ant içmiş bir şekilde bana zarar vermekten çekinmiyordu? Ben ne yapmış olabilirdim? Ne yaşatmış olabilirdim? Kim olduğumu bile bilmiyordum. Neyin günahını ödüyorsun Vera? Sen gerçekten Vera mısın? Sen bu insanlara ne yapmış olabilirsin? Her gün acımadan bana eziyet çektiriyordu. Beni merak eden bir ailem olduğuna emindim ve de bir o kadar da güzel bir çevrem. Hepsi neredeydi? Neden hiçbiri bana ulaşamıyordu. Söylesene, sen nasıl bir adamsın? Karşımda duran ve öfke dolu bakışlarla beni iğrenircesine izleyen bu adam, arkamda duran aynaya bakışlarını çevirerek nefretini iliklerime kadar hissettirecek şekilde fısıldadı. "Bak şu aynaya, iğrenç ötesi haline tükürmek için her gün fırsat sunuyorum sana. Biliyorsun ki bu güce sahibim, daha doğrusu öğreneceksin. Sana acıyla öğreteceğim her şeyi. Söz veriyorum lağım faresi, ölümün benim kollarım arasında olacak. Ama önce bana yaşattığın her şeyin bedelini teker teker ödeyeceksin!"

İzlediğim bir filmde şey diyordu: ``Adam gri tonda yaşıyormuş da sen gördüğü ilk renkli şey gibisin.`` Heh! İşte sen benim tüm renklerimsin. Ben senden önce siyahtım, sen beyazlık getirdin. Anlat şimdi sevgilim beni nasıl grileştirdiğini... Ölüm yaşamla kedinin fareyle oynaması gibi oynuyordu. Gece gündüze meydan okumuş, ondan rol çalıyordu. Aşksa zehirli ve sinsi sarmaşık gibi sokuldu aralarına, hem yakıyor hem sarıyordu yaralarını. Daha doğarken lanetlenmişti ruhu, kim onu yaşatan kadını öldürürdü ki! O yapmıştı ve ne kadar vicdan azabı çekse de yaşama aşık olmuştu ve onu da kendine katıp gitmek istiyordu. Annesinden miras aldığı yeşilleri denizine kavuşmuş ve baharlanmıştı. ``Nasıl başarıyordu bilmiyorum ama denizinde boğarken öldürmüyordu beni, boğulanlar ölmez miydi anne?`` Hiçbir şey gözyaşından hızlı kurumaz ve siz bayım. Siz benim gözyaşımı bile hak etmiyorsunuz.`` `Sana baktıkça insanın çoğalası geliyor. Onlarca, yüzlerce hatta milyonlarca olup hep sana bakmak istiyor. `` ````Vera`nın narin ve kırılgan bedeninde dolaşan eller, dudaklarından dökülen çığlıklar, her an tuzla buz olacak kadar ince ve biçimli ellerinin onu saran çarşafı sıkması, aldığı hazla doruğa çıkması...``` İçeri girmeden önce kısa bir an için gözleri neon ışıklı ve yepyeni olan tabelaya kaydı, usulca ``BLUE HELL!`` dedi. Kendisi için kurulan cehenneme girdiğinin farkında bile değildi. Artık her şey için çok geçti, kartlar dağıtılmış ve kumar başlamıştı... -Duyuyor musun Okyanus, bizim şiirimiz bu? Sen çok seversin Cemal Süreya`yı. Hatırlıyor musun bilmiyorum ama seni ilk bu şiirle gördüm ben. Nasıl yani diyeceksin biliyorum. Bekle anlatacağım şimdi. Bir anda dudakları dudaklarını örttü ve yumuşakça öpmeye başladı. Tepki vermesi için öpüşünü sertleştirdi, genç kadın bedenini arzuya kaptırmıştı ve pişman olmayı umursamadan adamın öpüşüne aynı sertlikte cevap verdi.

Almina öz babasından hem psikolojik hemde fiziksel şiddet görüyordu En son Babasının ona taciz girişiminde bulunması üzerine Almina Mardin’e kaçar. Bir kaç süreliğine arkadaşının evine sığınır Bu sürede hayatına bi kişi girer. Mardinin en acımasız ağası… 🖤 Babamdan azda olsa Sevgi bekliyordum. Almina Toprak ***** Kitap tamamen bana aittir. Çalınması halinde resmi işlem başlatılacaktır.

Ruhu çok ağlıyordu, her zaman gülüyor olsa bile.

Aşk bir anda kapınızı çalar ya da kaçırır ne olacağını bilemezsiniz...Bir mafya` nin ilk defa bir kadına aşık olup onu kaçırmasıyla aksiyon, aşk, nefret dolu bir hikaye başlıyor. ~"İşine bak Zorlu" "Benim işim sensin güzelim"~

Yorumlarınızı ve beğenilerinizi bekliyorum