İhanet bir insanın gözünü kör ettiğinde onu ne duyguları, ne de mantığı durdurabilirdi. Çünkü söz konusu yaşadığını yaşatmaksa kimse gözünü kan bürümüş birinin önüne geçemezdi. Ve söz konusu intikamsa, masumların canının yanması kaçınılmazdı. Perdosteria. Yıllar önce dokuz krallığın birleşip kurdukları o krallık. Ve bu krallığın başına geçecek bir prenses. Aura Crowded. Bir prenses için gayet normal bir yaşam süren Aura`nın hayatında her şey yolundaydı. Arkadaşları, ailesi ve gelecekte çıkacağı tahtı... Her şey alıştığı gibiydi. Lakin tüm bu monoton hayatın tek gecede alt üst olacağından habersizdi. Anka Kuşu ve Davetsiz misafirin ziyaretiyle tüm hayatı değişecek ve kendini bir anda acımasız bir savaşın ortasında bulacaktı. Kayıplar verecek, canı yanacak, bu uğurda öldürecek ve hatta belki de ölecekti. Bu, bir prensesin hak ettiği taht için verdiği bir savaşın hikayesi. Bu, o prensesin savaşın ortasında aşkı bulma hikayesi. Bu, hayatını çalanların hayatına davetsiz misafir olan bir çocuğun hikayesi. Bu, intikamın yaktığı canların hikayesi. Bu, yapılan hataların harladığı bir yangının hikayesi. Aura kendini tam ortasında bulduğu bu yangından sağ çıkabilecek miydi?

Her bedenin benliğinin altında başka bir hikaye yatar. Her hikayenin bir acısı, Her acının bir zaafı vardır. Peki ya zaaflar öldürür mü? Zaaflarını gizleyen, kapalı perdelerin ardına saklayan, hâlâ çocuk olan yetişkinlerin hikayesi. Acılar, acıların getirdiği zaaflar. Zaaflar, zaaflarını getirdiği hatalar. Hatalar, hataların getirdiği pişmanlıklar. Ya şah sandığımız aslında sadece bir piyonsa? ŞAH ve MAT birbirinin kimsesi olmuş, kimsesiz çocukların hikayesi...