"Vatanın her karış toprağı mukaddes, uğruna can verenler ise vuslatı yüreğinde saklı birer yiğittir…" Yüzbaşı Altay ÖZTÜRK, hayatını milletine ve mukaddes bildiği değerlerine vakfetmiş bir askerdir. Gözü pek ve kalbi metin bu adam, harp meydanlarında karşılaştığı nice acıyı yüreğinde saklarken, kaderin cilvesiyle karşısına çıkan Umay, onun kararmış ruhuna bir bahar rüzgârı gibi dokunur. Lakin Umay, yalnızca güzelliği ve masumiyetiyle değil, yaşadığı felaketlerin gölgesinde yeşerttiği metanetiyle de Altay’ın kalbinde yankılanır. Bu hikâye, yalnızca iki yüreğin değil; aynı zamanda vatan ve adalet uğruna verilen mücadelenin de destanıdır. Altay ve Umay’ın yolları bir terör belasıyla kesişir. Onların yazgısı, yüreklere işleyen bir ayrılık türküsü ile kavuşma ümidinin bir arada yoğrulduğu bir kaderdir. Altay’ın mertliği ve Umay’ın sabrı, birbirlerine tutunan bu iki ruhu zamanın ve kaderin pençesine karşı koymaya zorlar. "Bu eser, yalnızca bir aşkın hikayesi değil; milletin istiklaline, yüreğin mukaddes bağlarına, insanın sabır ve vefa ile büyüyen umuduna yazılmış bir methiyedir."

Yüzbaşı`nın Portresi`nin yan karakter kitabıdır... Üsteğmen İlteriş Yıldırım, hayatı ciddiye almayan, geçmişi ardında bırakmış, umursamaz bir adamdı. Ta ki en yakın dostu, Yüzbaşı Altay Öztürk’ün şehit haberini yolda alana kadar… O an, her şey değişti. Ne cenazesine yetişebildi ne de geride bıraktığı hamile eşine destek olabildi. Görevi onu başka bir yola sürüklerken, zihninde anılar sıralandı: bir gece yarısı içilen acı kahve, savaşın ortasında paylaşılan dostluk, eksik kalmış cümleler… Bazı yaslar bağırarak değil, susarak tutulur. Bazı kayıplar, insanın içinde derin bir boşluk açar. Ve bazı emirler, bir ölümün ardından bile geridekileri ayakta tutar: "Yola devam et."