Acılar bizi büyütür güçlendirir...
Yaralara en büyük kabuğu bağlar,
Kabuğu en çok o yaralar.
Dokulara ilmek ilmek işlenen bir son.
Katili olmuş geçmişe duyulan en büyük özlem.
Acılar serzeniştir, katildir, sitemdir.
Acılar senin çocukluğun, geçmişin ve geleceğin.
Ve sende acılara sığınarak çırpınan kör bir kadın.
"Acım fazla büyük kaldıramazsın."
"Yüreğim fazla dar oraya acılarını sığdıramazsın."
Acının rengi ile bütünleşmeyi arzulayan bedenlere hoş geldiniz...
***
Gülce devrim 19 yaşında üniversite adalet bölümü 1. sınıf öğrencisidir. Çabalamayı sevmeyen işi kolayından çözmeye çalışan biridir. Bir gün bilinmeyen birinden bir kaç notlar alır. Notların ardından cesetler, üzerlerine oynanan oyunlar ve daha niceleri.
Yolu edim ile kesiştiğinde aynı şeylerin onun da başına geldiğini öğrenir. Zor olsada ikisi birlikte olayları araştırmaya karar verir, bilinmeyen onlara tehditlerini sıralarken onların birbirlerine güvenmekten başka çareleri yoktur.
Geçmişlerindeki lanetin büyüyüp boyunlarına asılması ise onlara idam masasında savaşmaya iter. Yara aldıkladrı yerden yanmayı, yakmayı dilediler. Onlar gül bahçesinde kaybetmeyi bile razı geldiler. Yolun sonu onlar için araftan farksızdı ama birbirlerine yaslanan güçlü ruhlar her zamankinden daha fazla cennetteki gülleri arzuluyordu.
"Sen hep gül, güldüğün yerde gül bahçeleri oluşuyor çünkü."
