☆ASKERİ KURGUDUR ☆ "Yani sus gibi mi komutanım?" dedim, soğuk bir sesle. "Sus gibi, doktor hanım." --- On yıl önce, Bulgaristan’da çıkan kanlı bir savaş… Ateşin, barutun ve çığlıkların arasında yolları ilk kez kesişti. Biri vatanı için ölüme yürüyen bir yüzbaşı, diğeri mesleğine tutunmaya çalışan genç bir göğüs cerrahıydı. Kıraç Akkurt ve Çiçek… İkisi de genç, ikisi de yaralı. Ama o zamanlar ne kaderin onları yeniden aynı coğrafyada karşı karşıya getireceğini biliyorlardı… Ne de içlerine gömdükleri geçmişin, geleceğe böylesine ağır bir mühür bırakacağını… Şimdi Hakkâri’deyiz. Sınırda, dağların gölgesinde, sessizliğin bile kurşun gibi ağırlaştığı bir yerde… Bir köy reviri, bir zırhlı tank, bir yaralı asker… Ve eski bir yara, yıllar sonra yeniden açılıyor. Bu, savaşın sadece cephede olmadığını anlatan bir hikâye. Bu, suskunlukla haykırışın birbirine karıştığı bir anlatı. Ve bu, suskun bir adamla her şeyi yüzünden okunan bir kadının; geçmiş, görev ve kalp arasında sıkışıp kalan sessiz bir aşkının öyküsü.

“Güvenin olmadığı bir dünyada, en büyük ihanetin nereden geleceğini asla bilemezsin.” Karmen, masumiyetini çoktan geride bırakmış, acımasız bir dünyanın tam ortasında büyümüştü. Hayatta kalmak, onun için artık yalnızca bir içgüdü değil, nefes almak kadar doğal bir zorunluluktu. Ancak hiçbir şey, beklenmedik bir şekilde üstlendiği liderlik rolüne onu hazırlamamıştı. Düşmanları, dostlarından daha çoktu. Sadakat ile ihanet arasındaki ince çizgide yürürken, verdiği her kararın bedelini hem kanla hem de kalbiyle ödemek zorundaydı. Gücün, yalnızlıkla birlikte geldiğini ise çok geçmeden öğrenecekti. Şimdi tek bir kuralı vardı: Kaybedecek hiçbir şeyi olmayan birinin önünde kimse duramaz.