Kasabanın sokaklarında yıllardır devam eden dostluklar, nişanlarla, mektuplarla, kavgalarla iç içe ilerlemektedir. Sevda, çocukluk hayalini süsleyen büyük aşkı ararken, ailesinin kararıyla Yağız`la nişanlanmak zorunda kalır. Aşkı ararken, hayatın ona farklı yollar sunduğunu öğrenir. Asiye, avukat olma hayaliyle kasabanın dar kalıplarını aşmak isterken, en büyük çatışmasını kasabanın yeni doktoru Yavuz`la yaşar. Onun mesafeli tavırları Asiye`yi sinirlendirirken, farkında olmadan kalbinde bir değişim yaratır. Gülperi ve Yiğit, kasabanın en masum aşk hikâyesini mektuplara dökerken, zaman onların yollarını nasıl birleştirecektir? Kemal, kasabanın herkesin hayatına dokunan sessiz kahramanıdır. Ancak zamanla, onun da kendi hikâyesini yazma vakti gelir. Çünkü Güvercintepe Kasabası`nda hiçbir sır sonsuza kadar saklı kalmaz, hiçbir kalp sonsuza kadar yalnız kalmaz. Kasaba, bir yandan geleneklerle örülmüş bir geçmişi barındırırken, diğer yandan bu yedi gencin hikâyesiyle değişmeye başlar. Aşk, dostluk, hayaller ve hayal kırıklıkları... Kasaba Günlükleri, küçük bir yerin içinde büyük hikâyelerin nasıl saklı olduğunu anlatan bir roman. ••••••• Bu hikâyede kimileri kaderlerine razı gelirken, kimileri ona meydan okuyacaktır. Peki ya aşk? Gerçekten insanın seçimi midir, yoksa sadece kaderin bir oyunu mu?

Vâye: Nasip, kısmet. ••••• Ben Defne. 25 yaşında bir Psikoloji mezunuyum. Liseden sonra 1 sene üniversiteye hazırlandığım ve üniversitede de 1 sene alttan derslerimi veremediğim için bu yaşımda KPSS`ye hazırlanıyordum. Babam Ankaralı olduğu için ve babamın işlerinden dolayı Ankara`da oturuyorduk ama ben hem sınava daha iyi hazırlanacağımı düşündüğümden hem de biraz dinlenmek istediğimden dolayı anneannemin yanına Ordu`ya, küçük köyümüze gelmiştim. Dedem vefat ettiğinden beri kuzenim Ayça anneannemle birlikte burada yaşıyordu. Ayça liseden sonra üniversiteye gitmemişti ve evde nakış yapıp internet üzerinden satıyordu, oldukça tanınıyordu. Köyümüzde uzun süredir tek yaşayan yaşlı bir teyze vardı. Emine Teyze çocuklarından hiç hayır görememişti ve öldükten sonra evinin askeriyeye bağışlanması için bir vasiyet bırakmıştı. Emine Teyze birkaç ay önce vefat etmişti ve ev de askeriyeye bağışlanmıştı. Emine Teyze`nin vefatından bir süre sonra o eski ev restore edilmişti. Bugün de askeri bir manga köye, eğitime geliyordu. Muhtarın söylediğine göre bu manga teğmenlerden ve onları eğitecek bir üsteğmenden oluşuyordu. ••••• Final: 27.10.2020 🌸

Bu kadar yakınımda olması ikimiz içinde hiç adil değildi. Biz bir cehennemin içindeydik belki. O bakışlarını benden hiç çekmedi. Göz bebekleri , göz bebeklerime mühürlenmişti. Aşina olduğum o sözler mırıldandı sakince. Yavaş yavaş döküldü dilinden... "Ten beyaz, saç kızıl güller"dediğinde eller yanaklarıma gitti.elinin dışıyla yüzümü okşuyordu. "Kahkahasında bülbüller"deyip dudaklarıma dokundu. Parmaklarını dudağımın üzerinde hissetmemle vücudum alev aldı. "Kirpiği kap kara tüller"gözlerime çıktı tekrar gözleri. Mırıldanmaya devam etti. "Ben o afete vuruldum." "Göz değil nakış mübarek Bende ki aşk değil ibadet Elleri sevdi nihayet Ben ebedi saadetten kovuldum" Şarkıyı hafif tonda yavaş yavaş söylüyordu. Yüzümün her milimini ezberlercesine baktı. "Gölgemi aldım yanıma Vurdum hasretin yoluna Benzedim bahtsız Mecnun`a Yüce Mevlaya sığındım." Sesinin bu kadar güzel olduğunu bilmiyordum. İlaç gibiydi resmen. Kısık sesle mırıldanması böyleyse , böylesine içimi yakıyorsa , küş ediyorsa bedenimi. Gerçekten söylese ne yapardım. Elleri saçlarıma gitti. Bir tutam saçımı iki parmağının arasına aldı. Bakışları yüzümü asla terk etmedi. O anın büyüsüyle gözlerimi kapadım. " Seyret perişan halimi, Bende akşam olmakta Dostlar seyrelmiş, Beyhude lafla vakit dolmakta Avare oldum serseri oldum, Terki diyarda zalim Senin allahın yok mu? Yarin gözü yüksekte, Benim bir kuru aşkım var Düşmanlarım nispette be hey kara vicdanlı yar Yağdı saçlarıma genç yaşımda, Lapa lapa kar Zalim senin allahın yok`` Şarkıyı bitirdiğinde sımsıkı yumduğum gözlerimi açtım. Karşımda beklentiyle bana bakan adama baktım. Her şeyi unutturabilecek gibi bakıyordu. Peki onca şeyden sonra bu mümkün müydü?

Yıldız…Güçlü,Parlak,gizemli ve geçmişinden kaçmaya çalışan bir kadın. Rüzgar…Sessizliğin içinde ki fırtına. İstanbul’un karanlık sokaklarında aşk ile tehlikeli arasında ki çizgi giderek siliniyor.Yıldız’ın hayatına yön veren notlar,gölgelerden gelen bakışlar,her adımda yaklaşan geçmişin ayak sesleri… Ve yıldız.Ya kalbine ihanet edecek ya da gölgelerin içinde ki ışığı bulacak.

Açıklama yok soryyy

Onlarca insanın bulunduğu. Kimisinin kavga sesleri, kimisinin konuşma sesleri, kimisinin yüzüne rahatsız edici ışığın yansıdığı telefon mesajlaşma sesleri, kimisinin itiş kakış seslerinin bir arada bulunduğu bir ortam düşünün. Biliyorum çoğu kişi buna aşikar. Oldum olası böyle yerlerden nefret ediyorum demeyeceğim çünkü böyle ortamlarda kimse beni fark etmiyor. Ve bu benim işime geliyor. Görünmez biri olmayı seviyorum. En azından benimle uğraşan kimse olmuyor öyle değil mi? Sessiz sakin kişileri insanlar umursamaz. Sınıfta söylenen şu sessiz kişiler varya. He işte ben onlardan biriyim. Arkadaşları olmayan sürekli yalnız takılan kızlar. Kısman her sınıfta bulunan kişilerdir bunlar. İtiraf edin onları hep merak ettiniz öyle değil mi? Merak etmeyin sizi uzun bir yolculuk bekliyor. Hayatıma hoş geldiniz...

JSJDNDIDJSISMS -kapak fotosunu bell3za yaptı eline sağlık-Yazdığımız kitaplar tutmayınca bende işe koyuldum

İhanetin sahtesi olur muymuş hiç olurmuş. O ihanet hayat kurtarır mı kurtarırmış.

Ölüm müydü aklımı kaçıran yoksa insanların dediklerine inanmak istemem mi. Bir ayna bedel olabilir miydi aklıma yoksa bana uzatılan eli tutabilecek miydim, kimdi bu fısıldayan bana görebilecek miydim aynadaki resmi. Fısıldayan kişi kurtarıcım mı olacaktı yoksa beni delirten mi.

Şu anlık hiçbir şey yok.

Mahalle Kurgusu Mikail & Almira

Ben nerden bileyim salladığım numaranın Hacer oldugunu

Ölüm bana her uğradığında çok şey götürüyordu... Hatırlamıyordum, geçmişini bilmiyordum. Gözlerimi açtığımda yanımda bir adam ve bir gerçek vardı." Sen bizimlesin Erzem... Altın Araf Tarikatına çalışıyorsun sen." Bu hikayede bir şah bir de mat vardı. Bu oyunu kazanmak istiyorsam şahı mat yapan ben olmalıydım...

Herkes doğar, büyür ve yaşar… Peki gerçekten “yaşamak” nedir? Bu roman, hayatta kalmak ile yaşamak arasındaki derin uçurumu, insanın kendi iç sesine ve karanlık yanlarına yaptığı yolculuğu anlatıyor. Bir yanda umutla örülü hayaller, diğer yanda yalnızlıkla sınanan kalpler… Her bölümde, yaşamın öğretilmeyen yüzüyle yüzleşecek, satırların arasından kendi hayatınıza dair izler bulacaksınız. “Yaşamak hiç öğretilmedi…” Belki de bu yüzden en çok, birbirimize hikâyelerle tutunuyoruz.

Denizde yüzen arkadaşların bir taş ile hayaylarının değişmesi

Görmek lanetti.

ÖN SÖZ “Hayat kimi zaman acıların içinden geçerek bizi en beklenmedik yollara sürükler. Bu yollarda önemli kararlar vermemiz gerekir, çünkü bu yolda verdiğimiz kararlar aslında bizim kaderimizi en derinden etkileyen düşüncelerdir. Onur ve Asya’da bu yollardan geçen iki ruh… Farklı acılar yaşamış, ama birbirlerini bulduklarında hayatın anlamını yeniden keşfeden iki insan. İkiside en derinden gelen acılarıyla birlikte yaşama çalışırken geçmişte onların hayatına iz bırakan yaralarıyla birlikte bir şekilde büyümek zorundaydılar. Derin travmalar yaşadıkları anlarda ellerinden hiçbir şey gelmediği için olayların hepsinin üstü örtülür, ve elbet bir gün olaylar gerçekliğine kavuşur. Şuan hayatları gerçekten düzene girmiş oldukları için yaptıkları mesleklerde kesinlikle o travma yaşadıkları hayatı geride bırakıp o an ki hayata odakladılar. Yeri gelecek o yaralar onları kişiliklerini belirleyecek yeri gelecek hayatının en önemli kararını belirleyecek. Umarım bu satırlar size de okurken onların dünyasına bir adım atmanızı sağlar.”

Belki de artık bu sondu …

Bazen insan bir yalanın içinde olduğunu fark etmeden yaşar ve o yalanların kurbanı seçilir. Hiç bir suçu yokken bile...

Rüzgar: Diyorum ki elinle işaret edip `bununla beraber yaptık` diyorsun. Rüzgar: Sorun da şu ki seni iki saat önce tanıdım! Deniz: Ne var? Deniz: Asosyal misin yoksa? Merak etme tanışma sorununu beraber çözebiliriz.

Unutulmuş bir ev , kaybolan çocukluklar ,çalınan hayatlar ,terk edilen kalpler ... Her birinin tek bir ortak noktası vardı, kovulmuşların evi. Küçük kız anesine sordu , "Anne neden ben hep ölmeyi istedim biliyor musun? Ben sandım ki ölürsem giderim bu dünyadan , insanların kötülüğü dokunamaz bana . Hem cennet denilen yerde öyle güzel şeyler var mış ki benimde canım istedi , orada kovulmuşların evi varmış ,aynı benim gibi. Ama en çokta kavgalar olmaz diye ,bağırmalar , vurmalar olmaz diye istedim . Denedim anne .çok canımı yakıyo ,bidaha deneyemem ki . Benim canım hiç acımasın olmaz mı? "

Hayatım bir kitap olsaydı ilk cümlem ne olurdu? Biraz uyku insanı dinçleştirir ama çok kaçırdığında asalak gibi olursun uyanınca. Bu da benim rüyam. Uzadıkça tehlikeli hale gelen ama bölmeye kıyamadığım. Doğru zaman diye bir şey var mı gerçekten?

İhanet en çok güvenilen kişilerden gelir… Ama her kalp yeniden atmayı öğrenebilir. Kıyıda Kalan, yaralanmış bir kızın acıdan umuda uzanan hikâyesi

Unutulmuş bir ev , kaybolan çocukluklar ,çalınan hayatlar ,terk edilen kalpler ... Her birinin tek bir ortak noktası vardı, kovulmuşların evi. Küçük kız anesine sordu , "Anne neden ben hep ölmeyi istedim biliyor musun? Ben sandım ki ölürsem giderim bu dünyadan , insanların kötülüğü dokunamaz bana . Hem cennet denilen yerde öyle güzel şeyler var mış ki benimde canım istedi , orada kovulmuşların evi varmış ,aynı benim gibi. Ama en çokta kavgalar olmaz diye ,bağırmalar , vurmalar olmaz diye istedim . Denedim anne .çok canımı yakıyo ,bidaha deneyeme ki . Benim canım hiç acımasın olmaz mı? "

açıklama sonra yazılıcak