Çok özlüyorum senli bizli günlerimi. En çokta benden gidişini....

Kendi ozgun siirlerimden olusmustur.

Gökyüzüne yakın yıldızlara ve aya uzak kalmış , güneşin sıcaklığını içimizde hissedin.

Şiirlerimi burada paylaşacağım.

Sevgisini gösteremeyenlerin hikayesi.

Uzun zamandır kaleme aldığım şiirlerimi siz değerleri okurlar için sayfalara döküyorum ..

Zaman su misali akar önünde durulamaz...

vatan adlı şiir çalışmam.

Gökkuşağında açan bir rengim

Hayat yorgunları

Bir insanı sevmekle başlayacak herşey

KENDİ ŞİİRLERİM

Yaşamın başında olan bir gencin kaleminden dökülenler

Görünmeyen bir mutluluk için koşan adımlar...

Ölüm bir son gibi gelir bazen ama yeni bir başlangıçtır. Yeniden doğmak uğruna intihar ettiğim doğrudur. ..

"Biz onların sesi olacağız, Haksızlığa maruz kalanların..."

Seni sevmek bir emirdi Ben de çok sevdim Annem

Gözlerimde yaş Kalbimde acı var Neden mi? HİÇ....

Arka Kapak Yazısı: Bak, her yer kırıldı. Şurası da çok kirlenmiş. Lekeler de çıkmıyor. Oysa okşamaya kıyamazlardı. Hata ile mi olmuş? Görmemişler mi? Görmek istememişler mi? O kelimeyi de artık kullanma! "Değerden" bahsetme bana! "Değerli idi!" deme! Görüyorsun sen de, Bütün o "değerli" diyenlerin, "Değeri" nereye düşürdüğünü.

Arka Kapak Yazısı: "Bilmem kendimi nasıl anlatsam? Biraz neşeli, biraz hüzünlü, biraz da hayallerle ve ümitlerle dolu bir insanım. Her duyguyu yaşamaya çalışıyorum ve her duygu beni "Ben" olarak gösteriyor. Duygu dolu bir insanım ve duygularla insanlığımı, özümü belirtiyorum. Bir gün pencereden bakarken, barışı ne kadar özlediğimi hissettim. "Biraz dağınık ve karışık bir dünyada yaşıyoruz." dedim kendime. "Düşünmemek olur mu seni? Belki sana şiirler yazarım? Belki kitaplar uçar gökyüzünde? Sonra boş bir duvarın önünde durur Ve bir eser yaratırız. Düşünmemek olur mu seni? Şiirlere, gökyüzüne, Duvarlara yazarım belki seni."

Arka Kapak Yazısı: Başımı ona doğru çevirdim ve gülümsedim. Tek içimde, kırıklarla yaşamıyordum artık. Bakışlarım da insanlara kırık bakıyordu. Karşı karşıya otururken hiç fark edilmeyen bir insan olmuştum. Yıllar geçmişti ve benimle tanışma isteğini, şimdi açıklıyordu bu insan. Olup bitenleri anlamanın zorluğunu çekmeye başlamıştım. Ve hiç cevap vermeden, elimdeki kitaba sarılarak kaçar gibisine oradan ayrıldım. Artık bu tür insanlar beni boğuyordu. İçimde sakladığım ruhum, daralıyor ve nefes almak için çırpınıyordu. "Hiçbir şeyden korkmadık. Yaktık, yıktık, böldük, parçaladık. Hiçbir şeyden kaçmadık. Güldük, eğlendik, yedik, içtik. Tek korkumuz olan, tek ulaşamadığımız, şu `insanlığa`, bir türlü yakın olamadık."

Arka Kapak Yazısı: Bir hatıra defterine yazınca,  `O hatıra defterde benim adım anılacak...` diyecek kadar, güzel idi benim düşüncelerim.  Nerden bilirdim ama, adının bile kirlendiğini?  Nerden bilirdim, yırtılmış bir kağıt parçası gibi,  bir canın da parçalanıp atıldığını?  "Aynam düştü yere.  Kırıldı dağıldı aynam.  Eğildim topladım kırıkları.  Eğildim topladım kırıklarımı."

Arka Kapak Yazısı: Seni tanımanın mutluluğunu yaşayan, ne çok insan olacağını bilseydin, içinde taşıdığın o acılar hafiflemez miydi?  İnsanlara duyduğun bu kırıklık, bu güvensizlik,  duygularla üflense idi, bakışların değişir miydi acaba?  "Dilimin ucunda bir söz var.  Yüreğimin ta derininde bir acı var.  Sözü bulsam, acımı anlayan olmaz.  Acımı anlatsam, sözü duyan olmaz."

Arka Kapak Yazısı: Ve bir gün, Susmak bilmeyenlerin, sesini duydum. Acı verenlerin yumruğunu, boğazımda hissettim. Beni görmek istemeyenlerin, bakışlarını yine gördüm. Bir de duymak istemeyenler vardı. Onların da sesli kahkahalarını, arkamdan işittim. Sonra da "Öyle olsun..." dedim. "İstediğiniz savaş ise, o da olsun..." dedim. "Eğildim, büküldüm. Parçalandım, dağıldım. Kırıkları sessizce topladım. Sessizce içime her şeyi haykırdım. Herkesi sessizce bir bir içime gömdüm. İşte benim de savaşım... İnsanlarla savaşım, böyle idi. İnsanları içime göme göme, Kocaman bir mezarlık Oluşmuş içimde..."

Arka Kapak Yazısı: Hani, kendinize güvenmediğiniz veya çekindiğiniz an, biri arkanızdan size, "Hadi yürü! Çekinme!" der ya? İşte öyle bir an, bir adım atmaya başladım. Kendi kendime, "Yürü!" dedim. Kendi elimi, kendim tuttum. "Yazmasını biliyor muyum? Üzer miyim okuyanları? Kötü bir söz, duyar mıyım?" gibi soruları, hiç düşünmedim. Aslında kendim için, kendimi düşünerek; yazmaya başladım. O nedenle, bir beklentim de yok. Seven olur veya seven olmaz. Beğenen olur veya beğenen olmaz. Belki de yazmaya başladığım an gibi olur? "Yalnız ve sevilmeyen" bir kitap olur. Ama bir farkı olur yine de. Adım bir yerde yaşar. "Benim adım yaşamalı." dedim. "Bir emanet bırakmalıyım. Yürüdüğüm yollar, izlerim, kendi hislerim, yaşadıklarım silinemez. Hayatımı, sözlerimi ve düşüncelerimi, kimse belirleyemez. Kimse tanımasa da; çocuklarım, büyüyünce beni okumalı. Torunlarım beni tanımalı." dedim. Şimdi bir yazar mıyım? Bilmiyorum. Şair miyim? Bilmiyorum. Belki siz biliyorsunuz? Benim bildiğim tek şey; hissettiğim, gördüğüm, duyduğum, kendimden, ondan, bundan, güzel doğamızdan veya da bir nesil hakkında yazmam. Bir zamanı var mı ki yazmanın? Sonu geliyor mu veya bir "son" görünüyor mu? sorulara da, bir yanıt veremem. Yazacağım kadar yazıyorum. Belki de yaşadığım kadar yazacağım? Yaşadıklarım kadar yazacağım... Kim engelleyebilir? - Feride Gerdelmann