Sare Karahanlı, hiçbir zaman sevilmedi. Ne annesi onu doğururken hayatta kaldı, ne de babası onu büyütürken bir defa bile gözlerinde sevgi gördü.
Ümit Karahanlı’nın tek arzusu, onun sadece bir yük olarak varlığını sürdürmesiydi. Oysa ben, sevgiye en çok ihtiyacım olduğu zamanlarda, bir tek doğruyu gördüm: O kolye.
