Yaşlı adam bana "Annen gelmeden de açabilirim istersen sistemi." dedi. Şaşkınlıkla "Oluyor mu ki öyle?" dedim. "Tabii oluyor ama karşılığında bir şey isterim. Anlaştık mı?" dedi. Başımı salladım ve el sıkıştık. Ortamı bir aydınlık kapladı ve bütün lunapark çalışmaya başladı. Oradaki diğer aletler bile çalışmaya başlamıştı. Bir rüzgar esti ve atlıkarınca da çalışmaya başladı. "Şimdi anlaşmanın diğer kısmına geçelim. Benim istediğimi vereceksin." dedi yaşlı adam. O kadar eğleniyordum ki duymuyordum bile onu. "Ruhunu." Batu Çınar rüyalarından kurtulup gerçeğe ulaşabilecek miydi? Yoksa rüyalarının gerçekliğinden bunalıp ilaçlarının etkisiyle mi kalacaktı?

Sevdiğini kaybetmenin acısını yüreğinden atamamış ya da sadece etrafındakileri bu şekilde kandıran bir adam ve sevmenin ne olduğunu sadece şiirlerde hayal meyal hatırladığı kahverengi gözlerden okuyan bir kadın. Yolları kesişirse aşk mı olur hüsran mı? "Aşk bencillik üzerine kurulu bir oyundu belki de sevgilim." "Hayatımız aynı gökyüzünün altında farklı yaşamlara çakan şimşekler gibiydi sevgilim. Gök gürledi, şimşek çaktı, yıldırım düştü ve biz aşkla küle döndük..." Yazıma başlama tarihi: 02.02.2022 Yazım bitiş tarihi: 01.07.2022

Her kız sever gece yarısı dışarılarda dolaşmayı. Mavinin ve siyahın en koyu tonlarıyla bütünleşmiş olan gökyüzünü izlemeyi... Fakat gün gelir; herkesin korktuğu şey başına bela olur. Belki de bazılarına ödül... Bugüne kadar tek hedefi ve isteği, mesleğini eline almış bir genç kız ve kendi ayakları üzerinde durabilmek olan Burçak; dersinden geç çıktığı bir günün akşamında evine geç dönmek zorunda kalır fakat evine gelinceye kadar tanımadığı bir yabancı tarafından takip edildiğini anlamaz. Korku; insana en istemediği anlarda, duyguları yaşatan histir. Burçak severdi korkuyu. Korku filmlerini, korkunun içinde yaşamayı... Ama bunları sadece dışarıdan bakarak severdi. Kendi hayatında hiç tanımadığı bir adam tarafından korkmayı istemezdi. İstememişti. Sırtını dayadığı ve son durağı olan duvar ile baştan aşağı simsiyah giyinimli olan adamın arasında kalmıştı. Korkuyordu. Endişe duyuyordu. "Lütfen bırak beni," diyebildi sadece çaresizliğin en koyu tonuyla. Zira adam kızı serbest bıraksa, arkasına dahi bakmadan kaçacaktı. Lakin durumlar pekte öyle değildi. Adam hastaydı. Kız ise korkuyordu. Siz, hayatınız boyunca hasta olan bir adam tarafından esir alınıp korktunuz mu? Ya da hasta olduğunuz hâlde hiç tanımadığınız bir genç kızı sokak köşelerinde sıkıştırdınız mı? Hangisi daha kötüydü? Bilinmezlik çoğu kişiye göre en kolay yoldur ama bazen, kolay dediğimiz yollar diken doludur. -Burçak Kayra