Karanlıktan koşan aydınlığa, yerinden memnun olmayan pişmanlığa giderdi. Emin olamayanlar bu işin neresindeydi? Yolun ortasında kalakalanları bu ayrımın neresine koyabilirdik. İşte biz tam olarak ne yapacağını bilemeyen iki kişiydik. Bu yol ayrımının bir kaldırımında ben karşı kaldırımında o vardı. Kaçamayanlar ve yok sayamayanlardık belki.. "Yapacak bir şey yok." "Her zaman yapacak bir şey vardır." "Ben umut tarlası değilim." "Zaten ben de çiftçi değilim." Biz yolumuzu kaybettiğimizi bilip, bulmak için çabalamayanlardık. Ama değişebilirdi belki de değişmeliydi. "Sırrını açığa çıkarırım." "Ben sana sır vermedim." Sır gibi gözüken geçmişi kabul etmek için ne yapmalıydık?

Gözleri, gözlerimle buluştuğu anda önce hızlıca dudaklarıma bir bakış attı, ardından bakışları yine gözlerime değdi. Öyle bir bakıyordu ki gözlerimin içine sanki beni olduğum yere çivilemek istiyor gibiydi. Bir açıklama istiyordu benden! Daha benim bile kendime açıklayamadığım o duyguyu ben nasıl sana anlatabilirdim ki? İçimden geçen düşünceleri sesli olarak dile getirmeden yan tarafıma doğru yavaşça döndüm ve bana uzatılan eli tuttum. Tekrar ona baktığımda yüzünde, gözlerinde büyük bir hayal kırıklığı vardı. ‘’ Sizinle güzel vakitler geçirdiğimi pek söyleyemeyeceğim Kaan Bey burayı özleyeceğimi de pek düşünmüyorum.’’ Daha dün adama neredeyse ‘seni seviyorum’ diyecektim ama şimdi dediklerime bak! Yavaş adımlarla elimden tutan elle beraber arkamı döndüm ve oradan uzaklaşmaya başladık ve sol gözümden bir damla yaş ince bir çizgi bırakarak boynuma doğru kayıp gitti…