Bir kapının önünde, belki yanlış verilmiş bir kararla en güzel Kasım hikâyemi yazacağımı bilemezdim. Ve bilmediğim bir şey daha vardı: O kapının önünde doğru gibi görünen tek bir kararın, bir gün “Kasım Suçum” olacağını da bilemezdim. Bilemedim. O suç yalnızca senin değil, benim değil... Bu, bizim Kasım suçumuzdu.

Kasım ayları, soğuk ama sıcak. Sonbahar, baharın sonu. Soğuk havalara, kışa başlangıçtı. Soğuk havaları hep çok severdim. Kasımları, severdim. Sahil kenarında oturup elimdeki sıcak kahveyle dalgaları izlemek her zaman hoşuma giderdi. Şimdi de elimdeki sıcak kahveye sıkıca sarmıştım ellerimi. Aslında saatler olmuştu, kahve sıcak falan değildi. Sadece ben öyle sanıyordum. Babam her zaman doğru kişiyi sevmemi söylerdi. Ben sevmiştim. Çok sevmiştim, fazla sevmiştim ama o sevmemişti. Sekiz yüz otuz iki gün, baba. Sevdim. Seviyorum. Kaç yıl yapıyordu bu sekiz yüz otuz iki? Çok, çok gündü. Çok sevenlerin cezası da buydu. Çok sevmek acıtırdı, üzerdi. Zaman, canınızı yakardı ama vazgeçmezdiniz. Geçemezdiniz. Geçilmezdi, unutulmazdı. Sevmek sadece bir kelime değildi ki. Sevgi her şeydi, sevgisizlik ise insana çok şey yaptırırdı. . . . Kapak ve işi şahsıma aittir. 221224

Bazı hikayeler hiçbir zaman sona ermez. Onlar, geçmişin derinliklerinde saklanır ve bir gün yeniden hatırlanmayı bekler. Mahperi Şahiner, yıllardır unutmaya çalıştığı hatıralarla bir Kasım akşamında yüzleşmek zorunda kalır. Bir çiçekçinin vitrininde gördüğü kasımpatılar, onu geçmişin kapanmamış defterlerine ve yarım kalmış hikayelerine geri çeker. Bu çiçekler, yalnızca güzellikleriyle değil; taşıdıkları acı ve hatıralarla da Mahperi’nin kalbinde derin izler bırakmıştır. Mahperi, geçmişin ağırlığıyla baş etmeye çalışırken kendi kırık hikayesini onarıp yeniden yazmanın yollarını arar. Peki, kasımpatılar gerçekten bir sonu mu işaret eder yoksa yeni bir başlangıcın anahtarı mıdır?