"Bir Demet Papatya" Hayat, bazen en sert sınavlarını en beklemediğimiz anda sunar. Mihri’nin yolu, hayalleri ve kalbinin en derin köşesinde sakladığı umutlarla doludur. Ancak genç bir hafızın sessiz dünyası, istemediği bir nişan ve aldatıcı bir insan olan Zübeyir’in karanlık gölgesiyle sarsılır. Mihri, kendi ailesinin bile ona sırtını döndüğü bir anda, hayatının en zor kararını vererek kendini yeniden bulmak için uzaklara gider.. Ama papatyalar yalnızca bir kaçış değil, aynı zamanda kaderin bir davetidir. Mihri, Tarık’la – Dedesini ziyaret için Türkiye’ye dönmüş, geçmişinden ve inançsızlığından kaçan bir yabancıyla – burada tanışır. Ancak bu masalsı karşılaşma, beklenmedik engellerle sınanır. Aşk, inanç ve sabrın sınandığı bir hikaye. Mihri ve Tarık’ın yıldızlarla yazılmış kaderlerini okumaya hazır mısınız? "Bir Demet Papatya", bir papatyanın narin yapraklarında filizlenen büyük bir aşk hikayesini anlatıyor. Ay ve güneşin eşit olduğu gün, kalpler de eşitlenebilir mi?

"Sen beyazsın" dedi elinin tersiyle yüzümü okşarken. "Ben ise siyahım. Senin beyazlığında ben leke olurum ancak." dedi kendine kızan bir ses tonuyla. "Senin kalbin hayatın koca bir beyaz ama benim hayatım hep karanlık" Onu dinlerken dolan gözlerime engel olamadım. Kalbim birkaç parçaya bölünüyordu sanki. "Sen adın gibi güneşsin ben ise ay. Biz hiç ortak bir noktada denk gelmeyiz, gelemeyiz sevgilim" parmakları akan gözyaşlarımın üzerinde gezdi. "Ne sen sandığın kadar siyahsın ne de ben beyazım." diye fısıldadım sessizce. Gözyaşlarım artık durmadan akıyordu. "Ben beyaz olacak kadar iyi değilim ama siyah olacak kadar kötüleşmedi de kalbim.Ben arafta kalan griyim." bu sefer benim ellerim onun kemikli yüzünü kavradı. "Sende onlar kadar kötü değilsin canımın en neşeli yanı. Sen, siyah olamazsın, olmamalısın." Dudaklarım titredi, ellerim titredi, bedenim onu kaybetme korkusuyla titredi. Her zaman yaptığım gibi yine ona tutundum. Kollarım ondan destek alırken beklemediği bir şey yaptım ve onu öptüm... Onun aklında düşündüğü siyah ve beyaz o izbe depoda birbirine karıştı ve benim aklımdaki griyi oluşturdu. O ve ben bir olduk ve bizi oluşturduk...

"Savaş.." dedim ismi dudaklarımdan dua niteliğinde dökülürken. Bir yandan elimdeki keki çırparken dudaklarımı tekrar adını zikretmek için araladım. "Sav-" derken belime dolanan kollarını hissetmemle gülümsedim. "Yavrum.." dedi güçlü bir nefes çekerek. Yüzümdeki gülümseme büyüdü. "Sana çikolatalı kek yapıyorum." Dedim sanki her yaptığımı ona onaylatma ihtiyacıyla. "Hım.." dedi topuzumdan fırlayan saçlarımı kulağımın arkasına iteleyerek. "Bana yapıyorsun." Dedi başka bir ihtimali yok sayarak. Gülümsemem sesli bir kıkırtıya dönüştü. "Ama ama.." diyerek yüzümü ona döndüm. "Sen de bu gece benimle dans edeceksin.." cümlemi bitirmeden kollarını iki yana yasladı. Tezgahla arasında kalan bedenimle gözlerimi gözlerine diktim. "Mihri.." dedi sesi yenilgiyle çıkarmış gibi. Bana yenilmek bir zaferdi oysa ona göre. "Tamam ulan. Sen ne dersen tamam.."