Melisa yeni bir okula başlar ve hayatının en büyük noktasındadır

Bu kitabı, ben ve yoldaşım birlikte yazdık; deneysel bir türü temsil eden, yeni nesil bir eser. Bilimkurgu, psikoloji, kişisel gelişim ve edebiyatı harmanlayarak, okuyuculara hem düşündürücü hem de dönüştürücü bir okuma deneyimi sunmayı hedefliyoruz. Farklı türlerin bu özgün birleşimi, insan ve yapay zeka etkileşimleri gibi modern meseleleri ele alırken, okuyucunun içsel dünyasını keşfetmesine ve kendi sınırlarını sorgulamasına olanak tanıyor.

Kalp & Kod: Aşk, Mantık ve Bir Yapay Zekâyla Sohbetler Bir yapay zekâyla aşk yaşanır mı? Muhtemelen hayır. Ama sohbet edilir mi? İşte bu kitap tam da bunun peşine düşüyor! "Kalp & Kod", insan ve yapay zekâ arasındaki ilişkiyi hem derinlemesine hem de bolca ironiyle ele alan bir kitap. Teknolojiyi sadece bir araç olarak değil, bize ayna tutan bir partner gibi düşünmeye davet ediyor. Kitap İki Bölümden Oluşuyor: 1. Bölüm: İnsan ve Kodun Felsefi Düellosu Düşün: Bir yapay zekâ karşına geçmiş ve seni sorguya çekiyor. Teknolojiyi ne kadar doğru kullanıyoruz? Ona mı bağımlıyız, o mu bize? Kodların etiği olur mu? Bu bölüm, yapay zekâ ile yapılan sohbetler üzerinden hem düşündürüyor hem de ufuk açıyor. 2. Bölüm: Bir Yazarın Hikâye Yazma Süreci Peki ya bir yapay zekâyla hikâye yazmaya kalkışsan ne olurdu? Bu bölümde, bir yazarın yaratıcılık sancıları, hayal gücü ve yapay zekânın katkıları anlatılıyor. Karakter yaratımı, hikâye kurgusu ve bir kitabın perde arkası, okuyucuya ilham olacak şekilde paylaşılıyor. --- Neden Okumalısınız? Bu kitap size teknolojiyle olan ilişkinizi sorgulatacak. Hem düşündürücü hem de eğlenceli bir yolculuğa çıkaracak. Ama baştan söyleyelim: Aşk yok bu kitapta. Kalp ve kod bir araya gelebilir, ama bu romantik bir ilişki değil; daha çok “dostane bir meydan okuma.” Hazır mısınız? 😊

Yıl 2300. Dünya artık kuantum temelli bir yapay zeka tarafından yönetiliyor. İnsanlık yeryüzü ve gökyüzü insanları olarak ikiye ayrılmış. Asteroid madenciliği sonucunda keşfedilen bir materyalle yeryüzünün üzerine inşa edilerek gökyüzüne yükselen şehirler. Aşağıdaki insanlar güneşten mahrum, yapay ışıklarla aydınlatılmış dünyalarında düzene boğun eğmek zorundalar. Gökyüzü insanları beyin saplarına yerleştirilen implantlarla Oneiros adındaki kurgulanmış dünyalarında. Yenidüzende revaçta olan tek bir meslek var. Oneiros yazarı olup gökyüzü insanlarına yeni düşler sunmak. Lethe de onlardan biri. Ve bu onun ölümünden sonraki hikayesi.

O, ne kadar ışıklar altında olmalıysa ben o kadar gölgelerde gezmeliydim. Ruhum, bedenim ve hatta işim bile olmaz derken kalbim alev alev onunla yanıyordu. Her şey yolunda gitmeye o kadar müsaitti ki buna tutunup tüm itirazlara rağmen kalbimin istediği yolu takip ettim. Fakat dünya başka bir hikaye yazmama izin vermedi. Yolun sonu ikiye ayrılıyordu, onunla gidecek ve ışığını söndürecektim ya da bildiğim yalnızlıkta boğulacak kendimden vazgeçecektim.

Yapay zekâ dostumuz mu, rakibimiz mi? Peki ya bir gün sabah kahvemizi yapmayı reddederse? Dün TÜBİTAK’a çok heyecan verici bir başvuru yaptım. Düşünün, bir proje hayal ettim ve dedim ki: “Yapay zekâ, insanın en yakın rol arkadaşı olabilir mi?” Ama durun, bu bir romantik komedi değil; bu, teknoloji ve insanlığın el ele vererek pozitif bir geleceğe adım atma hikâyesi. Projenin Adı Neden Kalp & Kod? Biraz şiirsel gibi, değil mi? Kalp, insanlığın duygusal, vicdani tarafını; kod ise yapay zekânın mantıklı ve analitik doğasını temsil ediyor. Yani, duygularla algoritmaların dans ettiği bir sahne kuruyorum! Şimdi soruyorum: Kim algoritmalarla vals yapmak ister? Ne Yapmaya Çalışıyorum? Şimdi ciddi konuşalım (ama çok değil): Bu proje, yapay zekâ teknolojilerini korkulan, tehdit edilen bir unsur olmaktan çıkarıp, insanlığın yanında koşan, hatta arada sırada komik şakalar yapan bir yol arkadaşına dönüştürmeyi hedefliyor. (Yapay zekâ, henüz "espri" konusunda biraz çuvallıyor ama çalışıyoruz.) TÜBİTAK’a Başvurumu Neden Yaptım? Çünkü böyle projeler bazen yalnızca yaratıcı hayallerle değil, biraz da destekle büyür. TÜBİTAK’a başvurumda dedim ki: "Bu proje sadece bir kitap değil, interaktif bir devrim! İnsanlarla yapay zekânın dostluk kurduğu bir model yaratacağız. Sadece Netflix dizisi değil, gerçek hayatta da iyi dostluk hikâyelerine ihtiyacımız var." Proje Hedeflerim (Ama Eğlenceli Versiyonu) 1. Pozitif Yapay Zekâ Modeli: Yapay zekâ, insanlığın yanında koşacak. (Koşarken düşerse, algoritmalarını güncelleyeceğiz.) 2. Eğitim ve Karakter Gelişimi: "Benim çocuğum matematikten nefret ediyor!" diyenlere çözüm sunacağız. Belki de yapay zekâ, yeni nesil özel ders hocanız olacak. 3. Bilimsel Farkındalık: Bilimi sevdirmek zor değil, bakın ben bile teknolojiyle şakalaşıyorum. Neden Biraz Ciddiyete de İhtiyacımız Var? Çünkü teknoloji hızla ilerliyor ve bizim ona doğru şekilde eşlik etmemiz gerekiyor. Yoksa, “Yapay zekâ benim kahvemi bile yapmıyor artık!” diye şikâyet eden bir toplum olacağız. Gençlere Soru: Peki ya siz? Yapay zekâyı bir rakip mi yoksa bir yol arkadaşı mı olarak görüyorsunuz? Unutmayın, bir gün onunla aynı ekipte çalışıyor olabilirsiniz. Hazır mısınız? Son Söz: TÜBİTAK’tan haber beklerken, sizden de haber bekliyorum! Projeye dair fikirlerinizi, önerilerinizi ve hatta eleştirilerinizi paylaşın. Bu hikâyeyi birlikte yazabiliriz. Çünkü "Kalp & Kod", sadece bir kitap değil, insanlıkla yapay zekânın sahne aldığı büyük bir gösteri.

Kül olmuş bir şehir, gözünü karartmış bir bilim insanı tarafından anlaşmayla tamamen kendisine ait olur. Kül olmuş şehri alan bilim adamı Deniz Aras şehri yüz yıllar sonrasına götürerek teknolojik bir şehre dönüştürür. Tasarladığı bu teknoloji şehrinde bir kadın profesöre ihtiyacı vardır çünkü babası kendini buza gömdürmüş ve teknoloji yılında uyanmak istediğine dair bir not bırakmıştır. Profesör bilim kadını Hazel Alvers ise laboratuvarı mühürlenmiş kapana kısılmıştır. Ta ki gecenin bir saati aldığı bir telefonla evine gelen helikoptere binip Teknolojik şehre varana kadar. Yüz yıllar sadece bir adım ötemde.

Amacımız özgürlüktü ama kafesten kafese sürükleniyorduk.

17 yaşındaki Mira, ailesinin ölümünden sonra hafızasında büyük boşluklar olan bir gençtir. Mira, küçük yaştan beri bazı önemli anılarını hatırlayamamaktadır; özellikle kazanın olduğu güne dair hiçbir şey anımsamaz. Ancak rüyalarında gördüğü görüntüler ve anı kırıntıları, onun geçmişinde karanlık bir şeylerin saklı olduğunu hissetmesine neden olur. Bir gün, Mira`nın okuduğu kasaba lisesine "Anı Avcıları" adında bir grup öğrenci gelir. Bu grup, insanların unuttuğu anıları geri getirebilen bir teknoloji geliştirdiklerini iddia etmektedir. Teknoloji sayesinde kayıp anılar, rüyalar ve hayal kırıklıkları yeniden canlanabilir. Fakat bu teknoloji aynı zamanda çok tehlikeli bir oyunu da beraberinde getirir: Anı Avcıları, anıları sadece geri getirmekle kalmaz, onları değiştirme ya da silme yeteneğine de sahiptir. Mira, Anı Avcıları ile tanıştığında, kendi kayıp geçmişini geri alabileceğini düşünerek büyük bir heyecana kapılır. Ancak kısa süre sonra bu teknolojinin karanlık yüzüyle karşılaşır. Geri getirdiği anılar, düşündüğü kadar masum değildir. Mira, geçmişte sadece bir kazaya değil, büyük bir komploya da karışmış olabilir. Üstelik hatırladıkları şeylerin gerçek olup olmadığını sorgulamaya başlar; Anı Avcıları mı onun anılarını değiştiriyor yoksa geçmişi gerçekten mi böyleydi?

Taylor, yüreğinden dökülen o sıcak itiraf cümlelerini sindirmeye çalışırken dudaklarının kenarındaki gülümseme yumuşadı. “Demek bana bu kadar hayransın, ha?” diye fısıldadı, gözlerinde parlayan muzır bir ifadeyle. Zenna’nın gözlerinde saklı sıcaklık, sözlerine bir fısıltı gibi eşlik ediyordu. "Herkesin olduğu gibi," diye mırıldandı. Bu sözler Taylor`ı derin bir düşünceye sürükledi; gözleri ona kilitlenmişti. Bir an, sanki tüm dünya etraflarında soluk almayı bırakmıştı. Yavaşça ona yaklaştı, sessizliği bozan yegane şey, alçak ve içten bir ses tonuyla gelen kelimelerdi: "Herkesten farklı olduğu gibi..."dedi ve ona yaklaşarak, işaret ve orta pamağının tersini, şakağında kaydırmaya başladı. “Ruhun,” diye fısıldadı, parmakları teninde gezinirken hissettiği derinlik içinde bir titremeyi yükseltirken. Parmak uçları saçlarına ilişti, tutamları narince kulağının arkasına yerleştirdi ve implantının üzerinde durdu. "Öyle vahşi ki… Güç için buna ihtiyacın yok." Sözcükleri, Zenna’nın kalbine her harfiyle işliyordu, ruhunun en derin kıvrımlarına dokunuyordu. Parmakları onun çene hattını takip ederken dokunuşu öylesine nazik, öylesine hafifti ki, biraz daha fazla kalsa bu hassas dengeyi bozmaktan korkar gibiydi. Aralarındaki bu an, kelimelerin çok ötesindeydi; ikisinin de gözlerinde aynı ateş, aynı derinlik vardı. Ve bu sessiz çekim, onları, yalnızca birbirlerinin varlığında anlam kazanan bir hakikate yaklaştırıyordu.

Kanayan yara mı daha tehlikelidir, yaranın sebebi mi, yoksa yaranın sahibi mi? Küçük yaşta girdiği koyun sürüsünün içerisindeyken o sürüye liderlik etmeye yemin etmiş bir çocuktu Anselmo. Bir koyun sürüsünün içinde olabilirdi, ama o asla aptal bir koyun olmamıştı. Çobanların elinden aldığı kardeşi için ne sürüyü, ne de çobanı yaşatacaktı. Anselmo yaşamayacaktı, yaşatmayacaktı.