"Sen...!" sesini yükselterek parmağını karşısındaki adama doğrulttu. Günlerdir içinde biriken öfkesini kontrol edemiyordu genç kız. "Sen bana ne yapıp yapamayacağımı söyleyemezsin!
Eline geçen vazoyu çarpıp çarpmayacağını umursamadan karşısındaki adama fırlattı. Omuzunu teğet geçen vazo saniyeler içerisinde yeri boylamış ve binbir parçaya ayrılmıştı. Yeşim çileden çıkmıştı artık. Şimdiye kadar ona yapılan herşeyi sineye çekmişti ama son olanlar canına tak etmişti.Bu yaşadıkları onun için çok fazlaydı, hiçbirini hak etmemişti.
"Senin beni kısıtlamaya hakkın yok! Bugün çok değerli kardeşin yaşıyorsa eğer, bu benim yaptığım fedakârlıktan kaynaklanıyor Ferzan Ağa. Sen de ailen de bunu unutmuş gibi duruyorsunuz..." ses tonu düştü ve gözyaşları ile ıslanan yüzünde delice bir sırıtış belirdi. "...ama ben seve seve size hatırlatırım!"
Dağıttığı yatak odasının kapısına adımladı, o kadar kendinde değildi ki vücuduna batan cam parçalarını hissetmiyordu.
