Bir yerde okumuştum. "Dayanılmaz olan insanlar değilmiş, insanlarmış." Demiş Franz Kafka. Sahiden gerçekten de öyle miydi? Dayanılmaz olan insanlar mıydı? Yoksa yaşamda buna dahil miydi? Ölüm ve yaşam arsında ki o ince çizgide her gün gidip geliyorduk. Ama kimse bunun farkında bile değildi. Sahi neden farkında değildik ki biz? Bizi durduran şey neydi? Daha doğrusu biz neden kendimizi engelliyorduk gerçekleri fark etmek için? Gerçeklerin can yakıcı bir tarafı olduğu için miydi?

Klasik aile kurugusu