Küçüktüm gerçekten küçüktüm daha kaçtı ki yaşım? 17 ya sadece 17 ama yok " Sen kızsın okuyup başımıza adam mı olacaksın?" Demişti babam. Liseyi bitirmeme bile izin vermesi mucize gibi geliyordu tıpkı seni görmem gibi, hakkım olmadan sevmem gibi hâlbuki sen benim Matematik öğretmenimdin bir rica sonucu gönüllü olarak hizmet edip gidecektin ama ben senden gidemedim. Her bakışın kalbimi yaktı, her sözün mıh gibi kalbime çakıldı. Bir çift mavi değildi gözlerin her baktığımda iki elimle geçmeye çalıştığım bir okyanustu. Sevdim ama masum ve safça sende sevdin mi hocam beni? Ayıptı, haksızlıktı biliyorum ama kaltpti ve lanet olsun ki kendi seçiyordu kapılarını kime açacağını. Küçüktü, çok küçük çocuktu benim için halbuki sadece güzel bir şey yapıp gidecektim buradan yapamadım o kadar güzel, o kadar masumdu ki baktıkça sanki bakışlarım kirletiyor gibi masumluğunu yapamadım. Adın Kardelendi, kıyamadım narin taç yapraklarına dokunmaya.

Yağmur:Yarvaracan. Yağmur:Ama seni hiç affetmeyecem Yağmur:Yüzüne bile bakmayacam. 0505:Ne saçmalıyon. 0505:Ayrıca kimsin sen.

Evet, her şeyin bir bedeli olurdu. Üniversite değiştirip abimin evine taşınmanın da elbette bir bedeli olacağını biliyordum. En azından bir süre için. Ama ev arkadaşının da bu bedellerden biri olacağını düşünmemiştim. Zade Walkers hayat boyu nefret ettiğim tek kişiydi. Öyle kalmasından da memnundum. Ama onunla aynı evde yaşamak zorundayken nefretimi de kendime saklamak zorundaydım. En azından şimdilik... "Her şey tepetaklak oldu! Ondan nefret etmiyordum, ona aşık olmuştum"