Çocukken kendimi,

"Bavulunda hayaller satan",

Bir çocuğa benzetirdim.

Doldururdum,

Küçük bavuluma hayallerimi.

"İnsanların ihtiyacı olur" diye de,

Hiçbir hayali,

Harcamak istemezdim.

Gözlerim uzaklara dalınca,

"Hayalcisin sen..." diye,

Gülenler olurdu.

Ben de çocuktum işte...

"Hayalcisin" sözünü duyunca,

Kendimce sevinirdim.

"Hayalciyim!

Hayallerim var.

Hayalciyim!

Hayal isteyen yok mu?" diye,

Odadan odaya koşardım.

Küçüktüm.

Çok küçüktüm...

Masanın altında kendime,

Bir pazar yeri kurardım.

Arada bir de,

Kendimi gösterirdim ve

"Hayal isteyen,

Var mı?" diye sorardım.

Kimse benim hayallerimi

Tanımak istemezdi.

Kimse görmek veya

Duymak istemezdi.

Herkes gülerek,

Öylece yanımdan geçerdi.

Insanların,

Hayallerden kaçtığını

Ve hayaller,

İnsanlara acı verdiğini,

Sonradan öğrenmiştim.

Ve susmaya,

Üşümeye,

Titremeye,

Korkmaya başlamıştım.

Masanın altında

Hayallerime sarılarak,

İnsanlardan

Saklanmaya başlamıştım.

Masanın altına

Tek hayallerimi değil;

Kendimi de bırakmıştım.

Ve tek benim değil;

Kim bilir; kaç kişinin,

Masanın altında,

Çocukluğu veya da

Hayalleri bırakılmıştı?

Masanın altında,

Nice çocuklar yaşadı.

Masanın altında,

Nice hayaller yaşandı.

Masanın altında...

Yazan: Feride Gerdelmann