Bütün inançlarımın kırıldığı bir noktaydım. Kendime bile yabancıyken,tanıdık hissetmem muammaydı. Hislerim,kalbime,sevgiye artık yabancıydı. Güvenim,ise artık korkaktı. Cümlelerim,aşka çok inanan bir kadına göre ızdıraptı… Umuduma güneş hiç doğmazdı. Pencerem,yarınıma hava almak için açılırdı. Ta ki her şey onun varlığına gelene kadardı. “Mutlu değilim” “Beraber mutlu oluruz.” “Yalnızım.” “Bundan sonra değilsin.” “Nasılsın?” “Sen iyiysen,iyiyim.” Artık bir hayatım vardı…”

Kabullenerek,vazgeçtiklerimiz bizi yeniden ayağa kaldıracak,güçlendiğimiz yaralardan öyle güzel çiçekler açacak ki,yeniden inşa ettiğiniz o ihtişamlı bahçeyi,hayatınızdan çıkardığınız insanlar size sunamayacaktı. Bu yüzden düzeni bozuk,solmuş,biçilmemiş bir bahçeyi,güzelleştirmenin tek yolu “Kurtulmak,yeniden inşa etmektir.” Sen de tam bu noktada işte bu döngüyü kırarak,bahçeni yeniden inşa ediyorsun. Emin ol öyle güzel olacak ki o bahçen,en azından eskisi kadar bakımsız ve yetersiz olmayacak. Sen başarmayı seçtin. Sen değerli olmayı seçtin. Sen önceliği seçtin. Sen mutluluğu seçtin. Sen huzuru seçtin. Sen kendini seçtin. Sen,sen olmayı seçtin. Sen,kendine olan saygını seçtin. Unutma çiçeğim, Sen düştüğün yerden güzelsin...