Hayat domino taşlarına benzer. Nasıl taşlar birbirlerini iterek ve birbirlerini tetikleyerek yoluna devam ederlerse seni de bazı şeyler tetikler. İstemediğin bir hayatın baş karakteri oluverirsin. İstemediğin bir yerde, istemediğin kişilerle yaşamaya mahkûm eder seni hayat. Yolda ya da çevrende görüp de olmaz dediklerini daha inadına sende yaşarsın. Kaçmaya çalıştığın geçmişin aynen karşına geçmese de soğuk nefesini ensende hissedersin. Gölgesi bir adım ilerinde, gerçeği de bir adım gerinde yer alır. O Derin Yade SARAÇ`tı. İstemediği bir hayatın baş kahramanı, geçmişinden kaçmaya çalışsa da kaçamayan yaralı bir kız çocuğu... --------- Bu hayatta en çok ailenize güvenebilirdiniz değil mi? Ama o en büyük darbeyi ailesinden yedi. Daha hayatı yeni öğrenirken, hayatı bembeyaz bir yaprakken birdenbire siyaha boyandı onun yaprağı. Öyle koyuydu ki o siyah ton kimse silemedi. O ay ışına bakmaya doyamayan değil miydi? Şimdi ise o ay ışığından tiksinecek raddedeydi. Bu hayatta güvenebileceği kişi sayısı bir elin parmağını bile geçemezdi. O Emre KARAHAN`dı. Herkese güvenemeyen, ihanete uğramış, onu büyütmeyi başaracak olan kişiyi bekleyen bir çocuk...

GEÇMİŞ “Sibel Hanım, ben bu dediğinizi kabul edemem.” Benden istediği şeyi farkında mıydı? Benden nasıl sevdiğim adamı burada bırakıp yurtdışına gitmemi isterdi. Hem de bu durumdayken. Olmazdı,yapamazdım. “Sana seçenek sunmadım Gazel. Git dedim, ve sende sevdiğin adam için onu burada bırakıp gideceksin.” Dediklerinden sonra burnumun direği sızladı resmen. Dolu olan gözlerimden bir damla yaş düştü. İlk damladan sonra diğerleride peşinden adeta bir çeşmeymişcesine dökülmeye başlamıştı.Hayır dercesine başımı iki yana salladım. “Biliyor musun, Kaya asla bir bebek istemez. Bebeklerden nefret eder. Ve sen karşısına çıkıp ben senin bebeğine hamileyim mi diyeceksin? Seni bir dakika bile yanında tutmaz. Hamile halinle ailen seni evden kovdu, o gaddar adam mı yanında tutacak?” Aslında söylediklerinde haklıydı. Alp bebek istemezdi. Hatta bebeklerden nefret ederdi. Ve ben onun bebeğine hamileydim. Hamile olduğum için ailem, adımızı karalayıp kendini orospuya mı çıkartacaksın demişti ve beni evden kovmuştu. Bu teklifi kabul edip, bebeğime güzel bir gelecek sunmaktan başka çarem yoktu. “Peki, tamam. Kabul ediyorum ama bir şartla.” Göz yaşları içinde söylediklerime sorgularca bakıyordu. “Alp bu bebeği bilmeyecek. Ona İsöylemeyeceksiniz ve ben ayrılmak istediğimi söyleyip gideceğim.” “Tamam.” Dedi “Şimdi Kaya’nın yanına git. Ondan ayrılmak istediğini söyle ve üç saat içerisinde benim evime gel.” Başımı onaylayan bir biçimde sallayıp tekrar ona bakma gereği duymadan ayrıldım oradan. Çok kötü birisiydi. Korkunç ve acımasızdı.

Yaşlı katedral bencil insanoğlunun kadim sırlarını sonsuza dek saklayamazdı. Hayatı bulanıklaştıran hayalet sırlar vardır. Kimse görmez, duymaz, bilmez ancak biz ruhumuzun karanlık uçurumlarıyla birlikte yaşamanın ağırlığı altında durmaksızın ezilirdik. Tıpkı Elizabeth Bloom gibi. Elizabeth Bloom bakmakla yükümlü olduğu büyükannesi ile oldukça sıradan bir hayata sahiptir. Sığındığı Paris`in büyüsü onu hiç etkilememişti 1968`in sonbaharına kadar. Ethan Moreau, Elizabeth`in hayatını bulanıklaştıran adam. Radikal kararlar ve de dönüm noktalarından ibaretti hayat. Belki de taze kararlar, hayattaki dönüm noktalarının başlangıcı, ilk adımıydı. İnci Alabora, kızıyla birlikte 2024`ün yazında ardında bıraktığı ülkesine geri döner. Tek hedefi büyükannesinin ona anlattığı masallarla yazarlık kariyerinde emin adımlarla ilerlemektir. Sonbaharda büyükannesini ziyaret ettiği sırada büyükannesinin yazılarının arasında elli yıl önce yazılmaya başlayan mektupları bulur. Okuduğu kağıt parçası onu, tanımadığı birini bulması adına tekrardan okyanus ötesine sürükleyecektir. Artık İnci`nin beyaz sırlarının yanısıra devasa sırlar karaya vurmuştu. Ve eve dönüş başlamıştı. Bu hikaye Elizabeth`in, Cora`nın, Grace`in, İnci`nin eve dönüş hikayesiydi. Günün birinde herkes evine geri dönerdi.

Bir anne, evladı için ne kadar ileri gidebilir? O insanlıktan çıkmayı bile göze aldı. Beşiğinden alınan bebeğini bulmak için, bir kan emiciye bile dönüşmeye razı olan bir anne düşünün. Ve asırlar boyu bıkmadan usanmadan, dünyanın her yerini gezerek evladını arayan bir anne . 1813`te bir İngiltere kasabasında, genç bir kadın cadı zannedilerek yakılmak üzereyken küçük bebeği beşiğinden sessizce alınıp kayıplara karıştı. Yanmaktan kurtulmuş olmasına rağmen acısı çocuğunun kaybını öğrenmesi ile daha da artan genç kadın, yakın bir dostundan, onu kan emiciye dönüştürmesini istedi. Ve bir annenin 1800 `lerin başından günümüze dek süren, asırlardır evladını arama mücadelesi başlamış oldu.

Seni sevmek bir emirdi Ben de çok sevdim Annem

Daha ben on dördümü yeni bitirmiştim ki ebeveyn olmuştum. Çocukluğum on dördümün son gününe kadardı. Daha on beş yaşındayken bir anne bir baba olabilmek için saçımı süpürge etmiştim. Kardeşlerim için yapmadığım şey yoktu. Olmayacaktı da...