“Dün gece bir çocuk ölmüş ruhu büyüyüp kadın olmuş…” Bu şarkı sözleri aslında ne kadar bendim, hiç çocuk olmamıştım, annem babam olmamıştı, düştüğümde kaldıran olmamıştı, hep düştüğüm yerde duruyordum birileri beni kaldırsın elimi tutsun bekliyordum. “Oysa küçük kuşlar da anneleri ve babaları tarafından terk edildiklerinde uçmayı biliyor olurlar.” Ben kanatlarımın olup olmadığını bile bilmiyordum. Şuanda bir trendeydim, kulağımda kısık bir hüzünlü şarkı, dudaklarımda yapay bir mutluluk gülümsemesi, karşımda da yıllar önce beni diri diri toprağa gömen sonrada arkalarına bile bakmadan kaçıp giden annem ve babamdan intikam almam için bir fırsat duruyordu. Ve benim hiç düşünmeden kabul etmem gerekiyordu ama şöyle bir sorun vardı. Benim intikam fırsatım bir mafyaydı ve ben mafyalardan nefret ediyordum. Ve adamın öfke problemleri olan sinirlenince gözü kimseyi görmeyen bir adam olması hiç yardımcı olmuyordu. ——~~—

Rus mafyası & arkeolog Hayatının en büyük keşfini yapmıştı. Bütün dünyanın gözü kendisinin üstündeydi. Her şey hayallerindeki gibi oluyordu ta ki yıllarca çalıştığı profesörün onu hiç beklemediği bir durumun içine sokana kadar.