Ben... Ben seni seviyorum Bartu, dedim gözlerimi kaçırarak bende seni seviyorum mavi dedi gözlerime bakarak. ...🫀

Gözlerimde kendi yansımasına bakan bir kız belirdi. O kızın gözleri doluydu. Bir yolun başında ruhuna yeni giydiği bedenle yolun sonunu izliyordu.

Kan,toprak,acı,hayatlar, arkadaşları göz göre göre onu terk ediyorlardı. Peki şimdi ne olacak hayata devammı edicem, tabiki hayır ben kendimi mahvedicem.

Hayatta herkese ve her şeye karşı bir yabancılığı olan bir kadın düşünün. Mutluluk duygusuna dahi özlemi olan, bir pranga misali kendisine bağlanmış o duygu; Özlem. Bir aileye, bir yuvaya, ufak bir tebessüm meydana getirecek minik bir iltifata dahi mahrum bırakılan bir Kadın. Bir kadın demek yanlış olur. Ela. Adını gözlerinden alan Ela. Bir gece yarısı terk edilen Ela. Çocukluğunda, ergenliğinde, şimdi ise gençliğinde yalnızlığa mahrum bırakılan Ela. Belki, içinde bir ukde olarak kalan yuva özlemini okuldan, kaldığı yurda giderken otobüste astım krizine giren yeşil gözlü bir yabancı tarafından giderebilir. Hayatınızı monotonluktan kurtaracak kişiyle nasıl veya ne zaman karşılaşacağınızı bilemezsiniz. Belki bir otobüs durağı belki bir astım krizidir aranıza bağlanacak düğümlerin önsözü. Bizim kitabımızın önsözü ise bu şekildeydi dostlar. O halde bölümlerde ve pasaj arası yorumlarında kavuşmak dileğiyle. Sizi siz olduğunuz için seven ve hayatınıza bir boya paleti gibi renk katacak insanlarla karşılaşmanız dileğiyle. Tatlış ve mutlu kalın. O halde Görüşürüz :)

Küçük ve oldukça fakir bir köyde yaşayan Eylül ve tayfası, köylerinin yakınlarında arabaları bozulan Defne ve Emrah`ı misafir eder. Fakat bu misafirlerim hayatlarında nasıl değiştereceklerinden bir haberlerdir. __________________________ Telif hakkı Eylül`ün taşsız pirincinin içinde saklıdır.